‘Als verpleegkundige in een topklinisch ziekenhuis moet je altijd kritisch blijven, jezelf blijven uitdagen en blijven meepraten’, aldus Sandra Kleefstra, verpleegkundige bij de afdeling Oncologie. Kleefstra is van mening dat wanneer je weet wat er speelt in het ziekenhuis, je kunt meedenken en jezelf verder kunt ontwikkelen.’

‘Zo vind ik studenten ook heel belangrijk. Zij houden je constant een spiegel voor. Er wordt bijvoorbeeld gevraagd waarom je bepaalde handelingen zo doet. Je kunt dan niet aankomen met het argument ‘Zo doe ik het al jaren’. Je moet verantwoorden waarom je bepaalde keuzes maakt en misschien heeft die betreffende student wel een veel beter alternatief. Als verpleegkundige moet je daarvoor openstaan. Ik ga graag met studenten in gesprek, weeg de voor- en nadelen af, pak de literatuur erbij en kom dan met de student tot een kwaliteitsoordeel: ‘Dit werkt!’

24 uur per dag aanwezig
Behalve dat je als verpleegkundige altijd nog veel kunt leren, zijn verpleegkundigen ook de waakhonden van het ziekenhuis. Kleefstra: ‘Wij zijn 24 uur per dag aanwezig. We dragen constant zorg aan elkaar over. We zijn de advocaat van de patiënt en de ogen van de artsen. Wij vertalen wat de arts zegt naar de patiënt en van de patiënt naar de arts. Iedereen in het ziekenhuis is aangesloten op de verpleeg­kundigen. Toch ben ik van mening dat, als we in 2020 tot de top willen behoren, we niet alleen kritisch moeten blijven kijken naar patiënten, maar ook naar ons vak. Dat we als beroepsgroep goed moeten weten wat er speelt in het ziekenhuis, wat er beter kan, wat je als verpleegkundige nog meer kunt doen. De nieuwe beroepsprofielen voor verpleegkundigen dragen hier al aan bij: zij die met heel hun hart kiezen voor zorg aan bed, kunnen dat blijven doen. Zij die kiezen voor overstijgende en beleidstaken, kunnen die krijgen.’

Meer dan verpleegkundige
Maar verpleegkundigen zijn zoveel meer dan alleen verpleegkundige. Achter elke verpleegkundige schuilt wel een vader, moeder, voetballer of drummer. Zodra het witte pak van Kleefstra uitgaat, is zij moeder, huisvrouw en vriendin. Het scheiden van twee drukke werelden gaat haar aardig goed af. Kleefstra: ‘Soms kom ik thuis van een late dienst en ligt iedereen thuis al te slapen. In mijn hoofd draaien alle raderwieltjes nog. Ik ga dan eerst maar een tijdje televisie kijken om voor afleiding te zorgen. Ik vind het namelijk belangrijk dat ik zowel op mijn werk als thuis de verantwoordelijkheid kan dragen. Maar dan moet ik die twee verschillende werelden wel gescheiden houden.’
Dat Kleefstra het ziekenhuiswereld gescheiden houdt van haar privéleven, is bij haar thuis goed te merken. ‘In het ziekenhuis is alles steriel en wit. Thuis kies ik juist voor kleur, warmte en drukte. Ik ben iemand die houdt van spullen met een ziel. Zoals elk mens zijn verhaal heeft, heeft ook elk meubel zijn verhaal.’
Net zoals in het ziekenhuis elke patiënt behandeld wordt op de manier die bij diegene past, geeft Sandra aan al haar spullen een eigen draai. En dat maakt haar uniek, als moeder én als verpleegkundige!