Ik ben ’s middags met de hond aan het lopen als ik word gebeld door een collega met de vraag of ik een uitvaart van hem wil overnemen. Omdat hij totaal niet bekend is in die omgeving en ik er heb gewoond, is hij van mening dat ik de familie hierin beter kan bedienen. ‘Ja’, zeg ik, ‘dat klopt’, maar wel met een heel diepe zucht. Dit wordt niet zomaar een uitvaart, maar van een kind van 16 jaar. Pfff… Toch neem ik het aan en na gegevens te hebben uitgewisseld, beëindigen we ons gesprek.

De volgende dag zit ik met de ouders aan tafel en de vader vertelt me dat hun zoon een bijzonder kind is. Eentje die het avontuur opzocht, maar die ook wel graag bepaalde hoe het in huis moest gaan en dat dit niet altijd gemakkelijk was voor het gezin. Maar vooral vertelde de vader met trots dat het een heel sociaal kind was met veel vrienden.

Met name de vrienden moesten een belangrijke rol spelen bij zijn afscheid, vertelde zijn moeder. Zodoende kwamen we op het idee om het afscheid in twee keer te doen. Eerst een avond waarbij al zijn vrienden werden uitgenodigd en waarbij vooral het toosten op het leven centraal stond. Het maakte enorme indruk op mij als je een zaal vol met 15- en 16-jarigen ziet die ‘You’ll never walk alone’ zingen en waarbij de armen om elkaars schouders lagen en een prachtige fotocollage werd getoond van zijn leven.

Maar ook de volgende dag, met familie en vrienden van de ouders, was de dienst luchtig; niet te zwaar. En onder het oplaten van 99 witte ballonnen (’99 Luftballons’ van Nena was zijn favoriete liedje) vertrekken wij alleen met gezin naar het crematorium. Daar wacht het gezin de loodzware taak om afscheid van hun zoon en broer te nemen. Nee, natuurlijk hebben ze de kracht niet meer om de kist te sluiten. Wanneer de familie het crematorium verlaat, doe ik samen met een collega van het crematorium de deksel op de kist, waarbij ook mij de tranen over m’n wangen stromen. Hoe oneerlijk kan het zijn. Dit kind had nog een heel leven voor zich, maar het was ‘m niet gegeven.

-Harma Bodde