Van 1 tot en met 29 december is op het Stadhuisplein in Eindhoven de reizende multimediale tentoonstelling ‘OPEN over depressiviteit’ te zien. Dit is een project van stichting Open Mind, waarmee de stichting in samenwerking met een grote groep jonge ervaringsdeskundigen mentale kwetsbaarheid zichtbaar en beter bespreekbaar wil maken.

De tentoonstelling is naar Eindhoven gehaald door lokale partners in welzijn: Lumens, Combinatie Jeugdzorg, Apanta-GGZ en GGzE. In hun werk zien zij steeds meer jongeren die kampen met depressie. Door beperkingen die de coronacrisis jongeren oplegt, blijft dit aantal stijgen. Met ondersteuning van deze tentoonstelling willen de organisaties bewustwording creëren, stigmatisering rondom depressiviteit verminderen en het taboe op het praten hierover doorbreken.

Gezichten en verhalen
Dertig jonge mannen en vrouwen die openhartig vertellen over hun depressiviteit vormen de kern van de tentoonstelling. Zij delen letterlijk hun verhaal en gezicht in de reizende multimediale tentoonstelling ‘OPEN over depressiviteit’, samengesteld door stichting Open Mind en gefotografeerd door Linelle Deunk. In de indrukwekkende verhalen vertellen ze over de manier waarop zij hun depressie ervaren en wat hun omgeving hierin kan betekenen. Dit doen ze om mentale kwetsbaarheid zichtbaar en beter bespreekbaar te maken. Zij ervaren namelijk dat er een groot taboe rust op het praten over hun depressie, terwijl juist dít, samen met effectieve hulp van buiten, een sleutelrol speelt in de zoektocht naar een passende manier om hiermee om te gaan.

Eindhoven
Rond de tentoonstelling in Eindhoven organiseert stichting Open Mind in samenwerking met Lumens, Combinatie Jeugdzorg, Apanta-GGZ en GGzE (voor zover de maatregelen dit toelaten) een OPEN programma om het gesprek verder op gang te brengen. Informatie over de opening delen de lokale partners via hun socialmediakanalen.

Een aantal feiten over depressie op een rij
– Volgens voorspellingen van de Wereldgezondheidsorganisatie wordt depressie volksziekte nummer één.
– In Nederland hebben jaarlijks circa 1 miljoen mensen last van depressie, waarvan een groot deel hier al op jonge leeftijd mee in aanraking komt.
– Cijfers laten zien dat ongeveer 1 op de 5 jongeren ooit in zijn of haar leven met een depressie te maken krijgt.
– Uit onderzoek van EenVandaag blijkt dat maar liefs 74% van de jongeren tussen de 18 en 35 jaar lijdt onder de coronacrisis.

‘Alles wat beweegt, komt keihard op me af’
Langzaam ging het in mijn koppie steeds slechter met mij en op mijn 14e, toen ik met mijn ouders en broertje met de auto op vakantie was, bereikte ik mijn dieptepunt. Totaal in paniek van alle prikkels wilde ik die rijdende auto uit. Ik kon niet meer.

Op mijn 7e werd er bij mij TSC (Tubereuze Sclerose) geconstateerd, een vrij zeldzame aandoening waardoor ik onder andere vreselijk last heb van ‘prikkels’. Geluiden komen keihard binnen en alles wat beweegt, komt keihard op me af. Ik kan me daar moeilijk tegen beschermen. In de puberteit werd dit steeds heftiger. Ik durfde bijna niet meer over straat, kreeg slaapproblemen, werd angstig en vreselijk onzeker. Gelukkig hadden mijn ouders me al onder behandeling laten plaatsen in het ziekenhuis in Utrecht, waar een team van specialisten zich over mij ontfermde.

Ik had de mazzel dat de psychiater en de neuroloog net hadden ontdekt dat de ‘plaspil’ zou kunnen helpen tegen overprikkeling bij kinderen met mijn aandoening. Yeah! Alleen moesten ze eerst goed onderzoek doen voordat ze deze pil aan mij mochten voorschrijven. En dat duurde te lang. Ze hebben me na die vakantie vast antidepressiva voorgeschreven. Daar werd ik wel iets rustiger van, maar die prikkels waren nog steeds heel heftig. Geluiden van de buren maakten me gek en de straat op gaan was een hel. Gelukkig had ik fijne mensen om me heen om mee te praten, me weer gerust te stellen en weer een beetje lucht in mijn hoofd te geven. Maar echt weg ging het niet. Toen ik na ruim een jaar eindelijk de ‘plaspil’ kreeg, werd mijn leven langzaamaan wat rustiger.

Helaas ging het een jaar geleden weer helemaal mis. Ik kreeg een vriendje en ging van meisje naar vrouw. Die stap was te heftig en te groot. Ik wist niet hoe het allemaal moest met mij in de toekomst. Een relatie, werk, kinderen krijgen: ik raakte ervan in paniek. We zijn op advies van de psychiater op zoek gegaan naar een coach die me daarbij kon helpen.

Al zolang ik me kan herinneren wilde ik kunstenaar worden. Ik zit nu in het 3e jaar van de kunstacademie en het gaat weer iets beter met me. De academie geeft me wat structuur en de mogelijkheid om toe te werken naar een expositie. Dat is mijn eerste grote doel dat ik spannend vind, maar waar ik ook heel blij van word. In vakantieperiodes, of eigenlijk periodes waarin structuur ontbreekt, komt soms het ‘zware’ gevoel weer terug. Ik weet inmiddels dat een goede balans in rust, regelmaat en bewegen helpt en dat dit gevoel ook weer kan weggaan. Het zal ook in de toekomst soms nog best even stoeien worden om in balans te blijven, maar met goede hulp heb ik zeker hoop dat dit lukt.

Lola

Lola is een van de 30 jonge mannen en vrouwen die openhartig vertellen over hun depressiviteit in de reizende tentoonstelling ‘OPEN over depressiviteit’.