Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Afscheid nemen van een vriend
    Rate this post

    Je wist dat het moment ooit zou komen, maar toch, als het dan zover is, trilt de aarde op zijn grondvesten en stoppen de vogels even met fluiten. Diep van binnen hoopte je dat er een wonder zou gebeuren.

    Samen werden de laatste wensen besproken en natuurlijk ga je er alles aan doen om de wensen te laten uitkomen. Je probeert het met een kleine glimlach op je gezicht, maar van binnen huil je en is het moeilijk om die prop uit je keel te krijgen. Je wilt er zijn voor zijn gezin, maar dit afscheid gaat voorbij alle grenzen. Dit afscheid vergt het uiterste van jezelf.

    Een lange strijd
    Het begon 10 jaar geleden. Zijn zoontje was net geboren en hij voelde zich niet zo lekker. Logisch, denk je: je bent een kersverse vader met gebroken nachten. Natuurlijk slaap je dan slecht en ’s morgens gaat onverbiddelijk die wekker.

    Zijn vader, de opa van het zoontje, trots als een pauw op de nieuwe telg in de familie, voelde zich ook niet zo lekker. Kort daarop werd bij hem longkanker geconstateerd in een vergevorderd stadium. Er was niets meer aan te doen. Strijdbaar als mijn vriend was, probeerde hij toch mogelijkheden voor zijn vader te vinden, maar helaas, zonder resultaat. Zelf liet hij zich ook onderzoeken. Hoe bizar was de uitslag dat ook hij longkanker had; hetzelfde type als zijn vader. Het goede nieuws was dat hij gelukkig nog wél geholpen kon worden.

    Kansen
    Na de uitvaart van zijn vader heeft mijn vriend alle kansen aangegrepen die er op zijn pad kwamen. Eerst een operatie, met een ogenschijnlijk goed resultaat. Hij genoot met volle teugen van zijn dochter en zijn zoontje. Uiterlijk een beer van een vent, innerlijk de motivator: wie hij kon helpen, hielp hij. Velen heeft hij door zijn steun en aangeboren talent om te motiveren erbovenop geholpen, altijd zoekend naar mogelijkheden. Te snel opgeven was nooit een optie.

    Vier jaar geleden kreeg hij een terugslag. En weer wist hij door zijn positieve instelling en doorzettingsvermogen een manier te vinden om de strijd aan te gaan. Immunotherapie stond toen nog in de kinderschoenen. Hij greep de kans met beide handen aan. Vanaf dat moment heeft hij mij ondersteund bij het organiseren van een benefiet dat ik jaarlijks organiseer samen met mijn kinderen en mijn schoonzus. Het gaf hem en ons kracht in de strijd tegen kanker, mede door zijn grote enthousiasme. Hij was een bron van energie.

    Vorig jaar kwam de kans om aan een trial mee te doen in Houston. Het is gelukt om het grote geldbedrag dat daarmee gemoeid was bij elkaar te krijgen en hij ging ervoor. Er waren vele bijwerkingen, maar de tumoren die zich inmiddels in andere delen van zijn lichaam genesteld hadden, werden kleiner.

    Dit voorjaar kwam de dag dat ik in zijn ogen zag dat hij de strijd moest opgeven. De kanker had een weg gevonden naar zijn hersenen. Een donkere dag voor ons beiden. De man vol daadkracht, de sterke beer, moest zijn strijd opgeven, fysiek en mentaal. Hij had alles gegeven voor zijn gezin, zijn familie en zijn vrienden. De strijd eindigde, hier en nu. Er restte mij niets anders dan het afscheid te organiseren dat hij verdiende. Ik moest hem beloven dat ik er alles aan zou doen om zijn gezin en zijn moeder te ontzorgen. Geconfronteerd worden met kanker zorgt ervoor dat je hele leven ontwricht wordt. Niet alleen dat van jezelf, maar ook dat van de dierbaren om je heen. ‘Uiteraard’, verzekerde ik hem. ‘Je gezin en je moeder zullen de rust krijgen die zij verdienen.’

    Over Désirée
    Désirée Meisenbourg, uitvaartverzorgster bij Yarden & Meyer Uitvaartzorg, wil mensen graag helpen, dat kan ze ook niet helpen. Ze vindt het fijn om mensen rust te geven, in de hectische tijd waar mensen tegenaan lopen bij het afscheid van hun dierbare.

    Het geeft haar veel voldoening als mensen na afloop van de plechtigheid, maar moeilijk afscheid van haar kunnen nemen en haar in hun hart hebben gesloten, alsof zij een lid van de familie was. Vol passie streeft zij samen met de familie naar het ultieme afscheid, waarbij zij het heel belangrijk vindt dat het een afscheid wordt waar het leven van de overledene centraal staat. Wat was de drijfveer en hoe stond hij of zij in het leven? Vol empathie loopt zij samen met de familie een paar dagen mee in het meest moeilijke deel van hun leven. De familie kan tegen haar aanleunen en stukje bij beetje, wordt zo in een paar dagen tijd een afscheid georganiseerd dat recht doet aan hun dierbare.Soms is er zijn genoeg, voor Désirée heel vanzelfsprekend. 

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply