Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • ‘Ben ik tekortgeschoten?’
    Rate this post

    In mijn werk als uitvaartbegeleider maak ik van dichtbij mee wat de impact van zelfdoding kan zijn op nabestaanden. Het is een verschrikkelijke gebeurtenis die diepe wonden achterlaat en het is een immense opgave om daarmee te kunnen dealen.

    Er kunnen allerlei gevoelens naar boven komen, bijvoorbeeld gevoelens van paniek, angst, verdriet, machteloosheid, opstandigheid, boosheid, woede, eenzaamheid, ontreddering. Maar ook gevoelens van gemis, want je bent plotseling verlaten door iemand die je heel erg dierbaar is. En hoe praat je hierover met kinderen en jongeren? Zelfdoding van een dierbare roept bij hen ook van alles op. Zij gaan hier op hun eigen manier mee om. Vertel je de buitenwereld wat er is gebeurd? Hoe doe je dat? Wat zouden de consequenties kunnen zijn? Gevoelens van schaamte kunnen zich openbaren. Wat heb ik niet goed gedaan? Ben ik tekortgeschoten? Het is allemaal heel complex.

    Het is lastig om over zelfdoding te praten. Dat heb ik aan den lijve ondervonden toen ik er in mijn privé-omgeving mee te maken kreeg en ook toen ik anderhalf jaar geleden probeerde om een bijeenkomst rond dit onderwerp te organiseren. Ik stuitte op weerstand: was het wel nodig om het hierover in het openbaar te hebben? Ik werd tijdens de voorbereidingen van het kastje naar de muur gestuurd. Het bleek een precair onderwerp. Wanneer iemand overlijdt ten gevolge van een ziekte, hebben we er veel minder moeite mee om het bespreekbaar te maken. Dat ligt anders.

    We leven in een snelle, flitsende, ‘maakbare’ samenleving. Er ontstaat steeds meer eenzaamheid onder de mensen, groot en klein. We zoeken onze toevlucht tot de schijnwereld van de social media, waardoor we even het gevoel hebben verbonden te zijn met de ander. Met alle gevolgen van dien. Eenzaamheid kan leiden tot gebrek aan zelfvertrouwen en het ontwikkelen van een slecht zelfbeeld, en kan uiteindelijk leiden tot een isolement.

    Het zou mooi zijn wanneer we opener zouden durven en kunnen zijn, en veiligheid ervaren, waardoor we kenbaar kunnen maken wat ons bezighoudt, waar we mee worstelen, zonder bang te zijn om veroordeeld en/of afgewezen te worden. Als je je kwetsbaar durft op te stellen, en dat geldt voor zowel degene die met zelfmoordgedachten rondloopt als degene die zich ernstig zorgen maakt om die ander, dan toon je kracht. Dan kan er ruimte ontstaan waarbinnen er samen gezocht kan worden naar oplossingen die kunnen leiden tot het wellicht uiteindelijk realiseren van een positieve wending in je leven.

    Erna Jansen

    Praten helpt!

    Iedere dag sterven 5 mensen in Nederland ten gevolge van zelfdoding en komen er 40 mensen na een suïcidepoging op de spoedeisende hulp van ziekenhuizen. Het gaat om jongeren en volwassenen met problemen op het gebied van bijvoorbeeld wonen, school, werk, gezondheid, relaties of financiën, die zich zó wanhopig voelen, dat zelfdoding de enige uitweg lijkt. Mensen voelen vaak schaamte en zien zelf geen mogelijkheid om uit de problemen te komen. Uit onderzoek blijkt dat praten over zelfmoord(gedachten) oplucht en ruimte biedt om naar andere oplossingen te zoeken. Jij kan hierbij het verschil maken! Door gedachten aan zelfdoding bij een ander te signaleren, bespreekbaar te maken, naasten te betrekken of te adviseren om professionele hulp te zoeken. Maar hoe signaleer je of iemand aan zelfdoding denkt? En hoe voer je zo’n gesprek? In je werk of privé kun je mensen ontmoeten die mogelijk suïcidale gedachten hebben. Stichting 113 Zelfmoordpreventie is de nationale organisatie voor preventie van suïcide. Hun missie is het streven naar een land waarin niemand eenzaam of radeloos sterft.
    113 organiseert ook trainingen, workshops en voorlichting. Zie www.113.nl/academy, of bel 020-2408880. Hulpvragers kunnen gratis 24/7 en anoniem contact leggen met 113 online via het nummer 0900-113 of via www.113.nl.

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply