Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
4/4 - (1 stemmen)
  • Bibian Mentel: 8 keer kanker in 15 jaar
    4/4 - (1 stemmen)

    Kanker, één op de vier mensen krijgt ermee te maken. Bij snowboardster Bibian Mentel werd de diagnose in de afgelopen 15 jaar maar liefst 8 keer gesteld. ‘Hoe de toekomst eruit gaat zien weet ik nog niet. Maar ik ben hier nog lang niet klaar, ik heb nog zoveel om voor te leven’, zegt ze strijdvaardig.

    ‘Ik ben niet bang dat ik het niet zal halen. Mijn grootste ambitie is om 90 te worden en als een oud grijs omaatje met mijn kleinkinderen op schoot te zitten. Daar ga ik voor!’ Ze loopt op blote voeten door het huis, haar spijkerbroek tot halverwege haar onderbenen omgeslagen, de teennagels van haar prothesevoet in dezelfde felrode kleur gelakt als die van haar linkervoet. Een andere prothese staat achteloos tegen de rugleuning van de bank gestald.

    Amputatie
    Sinds Bibian op 21-jarige leeftijd in aanraking kwam met het snowboarden, werd ze gegrepen door deze sport. Ze bleek enorm talentvol en stond zesde op de wereldranglijst toen er een paar maanden later een kwaadaardige tumor aan de onderkant van haar rechterscheenbeen werd geconstateerd. ‘Eigenlijk schrok ik niet eens zo heel erg van dat bericht. Het was een goede verklaring voor de vervelende enkelblessure waar ik al een paar maanden last van had. Ik hield me dan ook vooral bezig met de vraag hoe we dit op konden lossen, zodat ik zo snel mogelijk weer op mijn board kon staan’, blikt Bibian terug. De tumor werd operatief verwijderd en er volgden enkele maanden van revalidatie waarin de snowboardster haar been niet mocht belasten. Een controlescan toonde echter slecht nieuws. ‘Ik zie dokter Taminiau, mijn arts, nog binnenkomen. ‘Hoeveel is je leven je waard Bieb?’, vroeg hij me. Er bleken weer actieve tumorcellen in mijn been aanwezig te zijn. Dit keer zat het in het botvlies, vlak boven mijn enkelgewricht. Als ik mijn onderbeen niet zou laten amputeren, was het gevaar op uitzaaiingen erg groot. Ik kreeg twee dagen bedenktijd. Twee dagen waarin ik alleen maar heb gehuild. Twee dagen waarin ik me donders goed realiseerde dat ik mijn topsportcarrière moest opgeven en dat was misschien nog wel de grootste klap. Maar ik had geen keus.’

    Nederlands kampioen
    Er volgde een intensieve periode van revalidatie. ‘Bij het intakegesprek gaf ik aan dat ik weer wilde snowboarden, mountainbiken en wakeboarden. Daar schrokken ze van, ze hadden geloof ik geen idee wat ze daarmee aan moesten’, grijnst Bibian. ‘Maar ze hebben het heel goed opgepakt en ik kon door middel van sporten het revalidatieproces voltooien. Vier maanden na mijn operatie stond ik voor het eerst weer op een snowboard en nog weer drie maanden daarna werd ik Nederlands kampioen Boardercross in de categorie valide sporters. Mét een speciaal daarvoor ontworpen prothese’, vertelt ze niet zonder trots. ‘Weet je wat me na de amputatie nog het meeste opviel? Dat ik van revalidatieartsen en fysiotherapeuten alleen maar te horen kreeg wat ik níet meer zou kunnen. Ik was van het ene in het andere uiterste beland. Als topsporter ben je een soort ‘superhuman’, maar wanneer je gehandicapt bent, lijkt de buitenwereld te denken dat je ineens niets meer kunt.’

    Uitzaaiingen
    Een jaar na de amputatie van haar onderbeen raakte Bibian onverwachts zwanger. ‘Onverwachts, maar wel heel erg gewenst’, verzucht ze met een warme glinstering in haar ogen. ‘Julian is inmiddels een heerlijke puber van 13, maar toen hij 16 maand was, werd er bij mij een uitzaaiing in mijn rechterlong geconstateerd. Dat was heel erg schrikken. Het ging nu niet meer alleen om mij, maar er was ook nog dat kleine mannetje dat mij nog zo nodig had en dat ik dolgraag volwassen wilde zien worden.’ In de tweeënhalf jaar die volgden, werd nog twee keer een longmetastase ontdekt, maar gelukkig kon de tumor elke keer operatief verwijderd worden. Daarna braken er jaren aan waarin Bibian ‘schoon’ bleef.

    Mentelity Foundation
    ‘Doordat ik vanwege mijn sportprestaties regelmatig in de publiciteit kwam, was mijn verhaal vooral bij het snowboardpubliek wel bekend. Ik kreeg regelmatig brieven en telefoontjes met vragen van andere mensen met een lichamelijke beperking. Het ging vaak om heel simpele dingen, maar het bracht me op het idee om er iets mee te doen. Hoe kon ik met mijn kennis en ervaring anderen helpen? Ik besloot een stichting op te richten waarmee ik daadwerkelijk iets kon veranderen in de gehandicaptensport en die de algemene beeldvorming die we in Nederland over gehandicapten hebben positiever zou maken.’ In 2012 was de Mentelity Foundation een feit. ‘Ik geloof in mentaliteit. We organiseren evenementen en geven clinics in extreme sports aan kinderen en jongvolwassenen met een amputatie. Bijna allemaal hebben ze in eerste instantie zoiets van: ‘Ik wil het wel proberen, maar ik denk niet dat ik het kan’. Maar als je dan ziet dat een kind met een amputatie na een halfuur zijn eerste bochtjes op een snowboard maakt en die smile op zijn gezichtje ziet, dat is gewoon onbeschrijfelijk’, vertelt Bibian gepassioneerd. Naast haar stichting zette zij zich ook nog eens vol overgave in om snowboarden op het paralympisch programma te krijgen en na acht jaren lobbyen werd haar inzet in 2012 beloond. ‘Dat was echt fantastisch. Ik won ook nog eens een gouden plak. Dat was voor mij de kers op de taart.’

    MRIdian
    Terwijl ze haar verhaal vertelt, kucht ze af en toe even. ‘Dat komt door de bestraling’, verklaart ze. ‘Want ja, de kanker is weer terug. Ik ben zes jaar ‘schoon’ geweest, maar sinds 2014 is er al weer drie keer een uitzaaiing in mijn longen gevonden. De eerste twee keer kon het operatief verwijderd worden, maar in april van dit jaar kreeg ik als boodschap mee dat ze niets meer voor me konden doen. Dat was heel heftig, vooral toen ik het aan Julian moest vertellen. ‘Ga je dan dood mam?’, was zijn reactie, waarop ik hem beloofde dat dat voorlopig nog lang niet aan de orde was en dat we naar een oplossing zouden zoeken. Die oplossing diende zich aan in de vorm van de nog vrij nieuwe MRIdian: een bestralingsapparaat waar een MRI-scanner is ingebouwd. Ze hebben de tumor heel gericht kunnen bestralen zonder het omliggende weefsel te beschadigen. Natuurlijk zijn er best momenten dat ik in zak en as zit, maar ik heb een heel lieve man met brede schouders waarop ik altijd mag uithuilen. Daarna kan ik er weer helemaal tegen.’ Samen met haar man en coach Edwin Spee kijkt ze dan ook vol vertrouwen naar de toekomst. ‘Ik wil me nu richten op de Paralympische Spelen die in 2018 in Korea worden gehouden. Omdat ik geen steun vanuit het NOC NSF en de Skibond krijg, ben ik een crowdfundingsactie gestart. Dus mocht je dat willen ondersteunen, elke bijdrage is welkom’, besluit ze met een stralende glimlach.

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply