Een aantal jaren geleden word ik op een vrijdagavond gebeld. Ik werk dan nog voor een landelijke uitvaart­organisatie. De dame stelt zich voor als verpleeg­kundige van een ziekenhuis. Ze belt namens de ouders van Coen en vertelt mij, behoorlijk ontdaan, dat Coen zojuist bij hen in het ziekenhuis is overleden. Of ik straks met de ouders wil bellen om een afspraak te maken. Zij zullen zodadelijk naar huis gaan.

Wanneer ik bel, wordt mij gevraagd of ik de volgende dag wil komen, zodat zij eerst de familie kunnen inlichten.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik opgelucht ben, en ik neem de vrijdagavond dan ook om dit bericht even bij me te laten binnenkomen. Wat wordt er van mij verwacht bij het overlijden van een kind van 8 jaar?

Wanneer ik de volgende dag met de ouders in gesprek ga, wordt al snel duidelijk dat Coen thuis zal worden opgebaard, want de buurt, een hechte gemeenschap, moet in huiselijke sfeer afscheid kunnen nemen. Later wordt mij duidelijk hoe hecht de buren met elkaar zijn. Ik stel voor aan de ouders om de bekleding van de kist voor Coen te vervangen door een dekbedovertrek met zijn lievelingsdieren. Dit dekbedovertrek, een heel mooie met dolfijnen, wordt door de buurt gekocht in de winkel. Wanneer de winkelier hoort waarvoor het dekbedovertrek bestemd is, wordt het zelfs gratis meegegeven.

Op de dag van de uitvaart staat het buurtpleintje vol met kinderen en hun ouders om Coen de laatste eer te bewijzen. Zij gaan mee naar het crematorium. Allemaal dragen zij een grote zonnebloem.

Wanneer we voor de laatste keer langs de school van Coen rijden met de rouwauto, schieten mijn collega en ik vol.
Op het raam van de school staan allemaal papieren
kinderhandjes in de zwaaistand, en daaronder staat
groot ‘Dag Coen’.

Tot op de dag van vandaag heeft deze uitvaart enorm veel indruk op mij gemaakt, en elk jaar, wanneer zijn moeder
op zijn verjaardag en sterfdag weer een mooi stukje over haar kind schrijft, schiet ik weer vol. Uitvaartzorg is en blijft mensenwerk.

‘Vertrouwen’ is het sleutelwoord
‘Hoe heet die mevrouw die de uitvaart van Coen regelde?’ Die vraag wordt ons nogal eens gesteld als het gesprek op die droevige dagen in oktober 2003 komt, toen het ongelooflijke gebeurde. Onze lieve, lieve Coen, nog maar 8 jaar oud, overleed aan een hartstilstand na het tafeltennissen. Zomaar weg, ineens, geen tijd meer. Zijn tijd was op. Je komt in een roes terecht, draait op de automatische piloot. De volgende dag staat Harma Bodde op de stoep. Positief, energiek, daadkrachtig. Neemt ons alles uit handen. Wij volgen haar adviezen blindelings. ‘Vertrouwen’ is het sleutelwoord. We doen zoveel mogelijk zelf, zij wijst de weg. Iedere dag komt ze. We kunnen dag en nacht bellen. Het houdt ons rechtop. Coen is thuis. Heel veel mensen, vooral ook kinderen, komen afscheid nemen. Harma houdt contact met hen. Dan de dag van de crematie. Het onmogelijke moeten doen: je kind wegbrengen. Geen uitweg; het moet. Harma is er. Zij regelt, regisseert, maar laat ons zoveel mogelijk zelf doen. De rit naar Usselo. Zonder woorden begrijpt zij welke weg wij willen rijden. Ons kind, zo verbonden met de natuur… We rijden door de bossen en de weilanden. De plechtigheid in Usselo: zó bijzonder. Droevig? Ja, maar tegelijk ook niet. De vele mensen die daar waren, denken daar nog altijd met warme gevoelens aan terug. Wij ook, ondanks het verdriet. Daardoor komt het dat mensen ons vaak vragen: ‘Die mevrouw die de uitvaart van Coen regelde: waar kunnen we die bereiken als het nodig is?’

– Hetty Mulder-Beens

Hulp
Wanneer je wordt geconfronteerd met een overlijden, kun je contact met mij opnemen. Ik zal dan, indien gewenst, direct bij je langskomen en je adviseren wat de mogelijkheden zijn en je de keuze bieden wat je zelf kunt of wilt doen en wat ik hierin voor jou kan betekenen. Door een goede samenwerking met collega’s kan ik gebruik maken van uitvaartcentra in de regio.

Als je dat wenst, zou je zelf de verzorging van je dierbare kunnen doen, eventueel met onze hulp natuurlijk. Het zelf ontwerpen of samenstellen van de rouwkaart is een van de mogelijkheden. Ook het dragen van de kist kan door familie of vrienden zelf worden gedaan. Wil je toch gebruik maken van professionele dragers, dan werk ik samen met het dragersgilde Ferentes. Dat is ook gespecialiseerd in schouderen.