Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Dag lieve…
    Rate this post

    Toen ik drie weken daarvoor nog met zijn vader langs het korfbalveld stond, had ik niet kunnen vermoeden dat ik nu zijn uitvaart zou ­verzorgen. Hij was nog maar 12 jaar en stierf volkomen onverwachts. Zijn ouders ­belden mij omdat ze geen ‘zwarte kraai’ in huis wilden hebben.

    Het was mijn allereerste uitvaart. Ik was nog niet eens officieel voor mezelf begonnen. Het overlijden van een kind heeft een enorme impact. Ik moet eerlijk toegeven dat het ook voor mijzelf behoorlijk pittig was, maar ik bedacht dat als ik dit kon, ik alles aan zou kunnen. Maar aan de andere kant was ik ook blij dat ik wat voor deze mensen kon doen.

    Het jongetje was voor obductie opgehaald, maar de ouders wilden hem voor de nacht nog zó graag even zien. Dat deden ze immers altijd voor ze zelf gingen slapen. Dat was één van die kleine dingetjes die ik, naast de ‘gewone’ formaliteiten, voor hen kon regelen. De volgende dag kwam hij gelukkig weer naar huis en dat gaf een stuk rust voor de ouders. Ik ben die dagen voor de begrafenis vaak langs geweest en heb hen geholpen bij alle dingen die geregeld moesten worden. Sommige dingen moet je gewoon niet dezelfde dag willen doen. Daar moet je de ouders even tijd voor gunnen.

    Natuurlijk was de plotselinge dood van dit jongetje ook erg heftig voor zijn klasgenootjes. Daar is eveneens veel aandacht aan besteed en daar heb ik ook een rol in gespeeld. Er is een speciaal hoekje voor hem ingericht in de klas, er is een boek gemaakt met verhalen over hem en de kinderen zijn allemaal nog bij hem langs geweest.

    Na de begrafenis houdt het voor mij niet op. Ik heb zijn ouders in het jaar daarna nog vaak bezocht. Even een kopje koffie, een praatje maken of hun hart luchten.
    Over het verdriet dat mensen in de supermarkt niks tegen hen durven te zeggen, over hun boosheid over het verlies. Dat is overigens wat ik bij iedere uitvaart doe. Ik voel me altijd erg verbonden met de mensen. Ik blijf ze zes weken volgen en daarna neemt de nazorg het over.

    Voor de kinderen uit een gezin waar ik als uitvaartverzorger kom, neem ik altijd ‘Dag lieve …’ mee, een mooi boek waarmee ze zelf hun afscheid van een dierbare kunnen verwerken. Er staat van alles in over wat er bij een overlijden allemaal gebeurt, en ze kunnen er zelf verhalen en herinneringen in opschrijven. En ik heb ook een boekje voor na de begrafenis.
    Ook al hoort de dood bij het leven, het voelt onnatuurlijk als een kind sterft. Dat raakt me en zulke uitvaarten ­maken een diepe indruk op me.

    – Iepie Lindeboom-Hospes

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply