Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • De rode sari
    Rate this post

    Graag wil ik een persoonlijk verhaal met je delen over Mirjam. Mirjam was een vriendin van mij. Eigenlijk kun je haar wel ‘familie’ noemen. Ik groeide met haar op. Haar ouders en die van mij waren vrienden. Onze hele levens zijn met elkaar verbonden. Een aantal jaren geleden overleed Mirjam op 50-jarige leeftijd aan de gevolgen van borstkanker.

    Mirjam volgde mijn leven, en natuurlijk mijn bedrijf, op de voet en wij hadden vele gesprekken over mijn bedrijf Betrokken Uitvaarten. Het was voor ons dan ook ­vanzelfsprekend dat ik de uitvaart van Mirjam zou regelen. Naast onze persoonlijke gesprekken hebben we een ‘officieel’ voorgesprek gevoerd, ongeveer anderhalf jaar voordat ze overleed. Met ons drieën, Mirjam, haar broer en ik, hebben we alle wensen uitgewerkt en op papier gezet. Haar wensen waren specifiek. En zo geschiedde…

    In de woonkamer van Mirjam hing een rode sari, die dienst deed als gordijn. De sari had Mirjam zelf gekocht toen ze ooit voor een dienstreis in Bangladesh vertoefde. Hij moest na haar overlijden omgetoverd worden tot wade. Mirjam wilde daarnaast op een opbaarplank worden opgebaard en gecremeerd.

    Op een dag liet Mirjams lichamelijke gezondheid het niet meer toe dat ze voor zichzelf kon zorgen. Ze verhuisde naar het Jacobs Hospice in Den Haag. Meer dan 25 jaar lang had ze met heel veel plezier in haar huis gewoond, maar vanaf dat moment richtte ze haar blik op wat toen nodig was. Het was goed zo. Ik zat aan haar bed en we bespraken wat een goede opbaarplek zou zijn. De keuze viel op de serre van mijn broer.

    Mirjams toestand verslechterde heel snel. We besloten bij haar te gaan waken: haar broer, mijn broer, mijn zus, een vriendin en ik. Met ons vijven omringden we haar continu, knuffelden haar en hielden haar hand vast. Na een paar dagen, toen we allemaal om haar bed dwarrelden en net verse koffie en thee hadden gekregen van een hospice-medewerker en allemaal bij haar een kop wilde drinken, lichtte ze haar hand op en maakte lome zwaaiende bewegingen. De sfeer in de kamer veranderde binnen een seconde. We pakten haar allemaal beet en huilend begeleidden we haar op haar laatste tedere momenten hier op aarde.

    Samen met mijn zus kleedden we Mirjam aan in haar zelf uitgezochte kleding. Mirjam bleef in het hospice tot de volgende dag. Zo hadden wij tijd om de serre van mijn broer en de wade klaar te maken. We knipten de sari in tweeën en naaiden de lange zijde aan elkaar om een lap van 2 bij 3 meter te krijgen. We legden Mirjam de volgende dag in haar rode wade, in de serre. Het was ontzettend mooi. Sprookjesachtig sereen.

    De avond voor het afscheid sloten wij de wade met elkaar. De afscheidsbijeenkomst hielden we ook in het huis van mijn broer. Met vijftig man, intiem zittend op banken en kussens, stilletjes luisterend naar live-muziek en alles wat bij een afscheid hoort. Daarna borrelden we in de serre met Mirjam in de rode wade in ons midden. ‘s Avonds brachten we haar weg. Met Mirjam in mijn auto reden we in stoet over de boulevard naar het crematorium. Met ons vijven brachten we haar naar de oven en hielden we onze Mir, in haar rode wade, met onze ogen vast totdat de deur van de oven sloot.

    Gita Beets

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply