Pas 22 was ik, toen ik moeder werd. Hoewel ik veel had meegemaakt, was ik ook nog erg naïef. Mijn toenmalige vriend was 15 jaar ouder en ik had nog niet geleerd om voor mezelf op te komen. Onze turbulente relatie liep stuk. Daar stond ik dan, als alleenstaande moeder van een 3-jarige peuterdochter. Op haar vader hoefden wij niet te rekenen en dat was okee. Wij zouden het wel redden samen!

Mijn dochter had een moeilijke start gehad. Door de hoeveelheid stress in de thuissituatie leerde zij pas praten toen er stabiliteit in huis kwam. Ik vond het lastig om moeder te zijn. Ik kwam zelf al niet uit een heel warm nest en was ook niet gezegend met aanboren moedergevoelens. Toch hield ik net zoveel van mijn dochter als elke andere moeder van haar kind(eren) houdt. Het was alleen moeilijk voor mij om mijn gevoelens aan haar te tonen en haar de warmte en liefde mee te geven die ik wel voelde. Het doet me verdriet als ik daaraan denk. Maar gedane zaken nemen helaas geen keer. Het enige wat ik hiermee kan, is me bewust worden van de patronen in onze familie, werken aan acceptatie en daardoor groeien.

Zo ben ik gaan zien dat mijn moeder ook uit een gebroken gezin kwam; een gezin van Joodse overlevenden van de oorlog. Het trauma van de oorlog was zó heftig, dat er nergens over werd gesproken. Emoties werden diep weggestopt, wat veel leed, depressies en zelfs suïcide(pogingen) tot gevolg had binnen het gezin. De rollen waren strak verdeeld en elk kind had een doel. Onbewust heeft mijn moeder die manier van opvoeden overgedragen op mijn zus en mij. Haar opvoeding was hard en liefdeloos. En ook mijn zus en ik begroeven onze gevoelens zo diep mogelijk, wat uiteindelijk leidde tot gevoelens van onveiligheid, verlatings- en bindingsangst en minderwaardigheid.

Bij het opvoeden van mijn dochter merkte ik dat ik niet in staat was om warmte en zachtheid te bieden. Het lukte mij niet om een gezonde relatie met mijn dochter en een partner te onderhouden. Ik probeerde erover met mijn moeder te praten. Over haar rol als moeder, over het leven. Maar zij sloot zich daar totaal voor af. Zij stierf korte tijd later, zonder ooit een woord te hebben gerept over haar serieuze tekortkomingen als moeder. Ik heb toen besloten om het familiekarma te doorbreken. Mijn dochter was daar eigenlijk al van jongs af aan mee bezig. En ik ben in een intensief therapietraject gestapt, waarbij ik veel leerde over het doorbreken van patronen. Maar vooral over voelen! Mijn dochter en ik hebben lastige tijden gekend, maar we konden wel altijd terugvallen op een sterke ouder-kindband. We leren steeds beter om met compassie naar onszelf en elkaar te kijken. Ik ben enorm trots op haar. Ze is met een moeilijke start en de nodige tegenslagen uitgegroeid tot een warme en empathische vrouw, die compassie heeft voor zichzelf en de wereld om haar heen. Dat geeft heel veel moed en hoop voor de toekomst.

Mijn advies: herken jij jezelf in de patronen van je ouder(s) en wellicht grootouder(s)? Doorbreek het patroon! Kijk naar binnen, doe yoga, mediteer en zoek hulp.