‘In mijn vrije tijd loop ik vaak zonder make-up rond. Vanmorgen had ik ook geen tijd om me op te maken, want ik werd pas om half acht wakker en moest dus opschieten om de kinderen op tijd op school te krijgen. Ik liep er als een slons bij’, lacht ze. Nu is daar niets meer van te zien, want haar weelderige bos krullen omlijsten een zorgvuldig opgemaakt gezicht. De zwartwit gestreepte coltrui en het korte, zwarte rokje herinneren ook niet aan de haastig begonnen ochtend.

Amara Onwuka nipt aan haar glas thee. Af en toe snoept de weervrouw van het schaaltje mokkaboontjes dat naast haar op tafel staat. ‘Ik eet veel en lang niet altijd gezond hoor’, bekent ze eerlijk. ‘Ik ben nu eenmaal dol op snoepen. Voor mijn gewicht hoef ik het niet te laten. Ik kan veel eten zonder dat de kilo’s er gelijk aan vliegen. Ik heb gewoon een snelle stofwisseling. Dat zit in mijn genen.’ Ook al kan Amara de vele opmerkingen over haar superslanke uiterlijk niet altijd waarderen, toch trekt ze zich er niet veel van aan. ‘Mensen hebben soms zo snel een oordeel klaar. Nu ben ik zelf vrij nuchter, maar ik kan me voorstellen dat het voor sommigen kwetsend kan zijn. Het grappige is dat ik tegelijkertijd ook vaak te horen krijg dat ik er op tv ­dunner uitzie dan ik in werkelijkheid ben. Misschien komt het wel door mijn lengte.’

Niet te truttig
Tijdens de uitzendingen waarin zij het weer presenteert, ziet Amara er altijd tiptop verzorgd uit. ‘De kleding kies ik samen uit met de stylistes. Zij kennen mijn smaak en zorgen dat er iedere keer leuke setjes voor me klaar hangen waaruit ik kan kiezen. Als ik iets echt niet leuk zou vinden, hoef ik het ook niet te dragen. Maar dat komt eigenlijk nooit voor. Het tegenovergestelde gebeurt wel ­regelmatig; dan vind ik de kleding zo leuk dat ik het overneem. ­Daarmee spaar ik tijd uit omdat ik dan niet hoef te shoppen. Wat ik in mijn vrije tijd draag, komt redelijk overeen met wat ik tijdens het presenteren van het weer aan heb. Alleen draag ik thuis meestal geen hoge hakken, maar liever wat lagere schoenen. Dat is gewoon praktischer. Het ligt een beetje aan mijn stemming wat ik aantrek. Ik heb een erg brede smaak. Ik houd van afwisseling. Ik ben gek op zwartwit, maar loop ook graag in pastel­tinten. Als het maar niet te truttig is. Ik ben niet echt zo’n meisje-meisje.’

Buitenmens
‘Het is niet zo dat ik er als jong meisje van droomde om weervrouw te worden. Ik ben er eigenlijk per ongeluk ingerold’, lacht Amara. ‘Ik ben altijd een buitenmens geweest. Toen ik op de kunstacademie zat, kwam de fascinatie voor de schoonheid van het weer. De lichtinval van de zon door de wolken op het landschap zorgt telkens weer voor een ander plaatje en boeit me eindeloos!

Na de kunstacademie ben ik via diverse banen het management ingerold, maar ik merkte dat ik naast vergaderen en managen ook graag weer operationeel aan de bak wilde. Een vriendin, die bij MeteoGroup werkte, tipte me dat ze daar mensen zochten om het weer te presenteren. Ik had affiniteit met het weer en was vanuit mijn toenmalige baan bekend met presenteren, dus dit was een prachtige kans! Die eerste screentest ging blijkbaar goed, want ze waren direct enthousiast. Twee maanden later was mijn tv-debuut. Uiteraard kreeg ik de eerste paar jaren een gedegen interne opleiding en werd ik goed begeleid. Ik vind het nog steeds ontzettend leuk om te doen. Het is elke keer weer anders. Wij hebben hier in Nederland de luxe dat we vier seizoenen hebben, maar we zijn er natuurlijk ook heel afhankelijk van. Zo hebben landbouwers andere belangen dan strandtenthouders en kan het weer ook veel invloed hebben op het verkeer. Zelf houd ik het meest van lenteweer en hoogzomer. De lente vind ik heerlijk door de lange dagen en omdat je dan weer zo heerlijk naar de warmte toe kunt leven. Het fijne aan de zomer vind ik vooral de warmte en de zwoele avonden.’

Expeditie Robinson
Die warmte van de zon en tropische temperaturen kreeg zij in hoge mate toebedeeld tijdens haar deelname aan ­Expeditie Robinson die zij in 2015 won. ‘Een unieke ervaring. Ik ben zo blij dat ik daaraan meegedaan heb’, zegt de weervrouw met een dromerige blik in haar donkerbruine ogen. ‘Ik heb er overigens wel bijna een jaar over lopen nadenken voordat ik erin toestemde om mee te doen. Ik ben een schijterd: ik durf niet in diep water te zwemmen, heb snel heimwee en vind het eng om te vliegen. Weinig eten en weinig slaap is niks voor mij en ik moest er niet aan denken om mijn kinderen zo lang te moeten ­missen. Een hele waslijst dus! Mijn zoontje was toen 6 en mijn dochtertje 4. Maar mijn vriend en ik hebben hen er heel goed op voorbereid.
Als ik op de expeditie terugkijk, vond ik de honger de meest bizarre ervaring. Eerst word je flauw als je geen eten krijgt, daarna regelmatig duizelig en als je te snel opstaat wordt het even zwart voor je ogen. Maar op een gegeven moment wen je eraan. Je wordt trager en voelt gewoon dat je lichaam je spieren opeet als je beweegt. Die honger werd echt een state of mind. Als ik nu tv-beelden zie van mensen die honger hebben, herken ik dat. Ik zie het in hun ogen.’

Quality time
‘Of de deelname aan de expeditie me veranderd heeft? Misschien een beetje. Ik heb het nietsdoen leren waarderen. Tijd voor iets hebben, gewoon rustig nadenken. Dat is iets waar ik me veel bewuster van ben gaan ­worden. We hebben het allemaal zo druk en worden vaak geleefd. Daarom vind ik het zo belangrijk om mijn kinderen mee te geven dat ik er echt voor hen ben. Iedere dag is er tijd voor elkaar: tijd om te chillen, een boekje te lezen of lekker te knuffelen. Quality time met mijn kinderen, dat vind ik belangrijk.’