Soms neemt het leven een wending waar je geen rekening mee had gehouden. In mijn praktijk komt Charlotte, een vrouw van begin veertig. Ze heeft een nare tijd achter de rug en wil graag geholpen worden met het verwerken van het verlies om haar stilgeboren kindje. De vreugde van de zwangerschap was na 16 weken snel omgeslagen bij de NIPT.

De test wees uit dat er een kindje zou komen met een heel grote kans op het syndroom van Down. Er volgden allerlei afspraken en niet veel later is het kindje gestorven in haar buik. Charlotte vertelt in grote lijnen telefonisch haar verhaal. Het alom aanwezige verdriet is voelbaar, net als de onmacht. Tussen de tranen door probeer ik te achterhalen waarvoor ze graag een afspraak wil maken.

Bij de eerste ontmoeting vertelt ze over de afgelopen periode en het grote verdriet dat ze met zich meedraagt. Wat opvalt is dat ze met zoveel liefde en respect praat over haar doodgeboren kindje. Want ondanks dit grote verlies is er ook veel warmte en verbondenheid te voelen.

Met een snik in haar stem zegt ze: ‘Ik voel dat er nog ruimte is voor een baby. Maar het voelt tegelijkertijd ook heel dubbel, want zo lang geleden was deze bevalling niet.’ Het is alsof het nog niet echt mag. Alsof ze er nog niet echt klaar voor is. Ook heeft ze soms moeite met opmerkingen en ongepaste vragen vanuit haar omgeving; iets wat helaas vaker voorkomt bij een zwangerschap.

Gelukkig is het dochtertje van 2 een vrolijke noot in het gezin, wat het verdriet draagbaar maakt. Charlotte heeft haar partner vrij laat in haar leven ontmoet. In drie jaar tijd is ze gaan samenwonen, is ze getrouwd en moeder geworden, en heeft ze een groot verlies meegemaakt. Dat is nogal wat in een korte tijd. Nu is ze de 40 ruim gepasseerd en toch is er nog een kinderwens.

In de therapie is er ruimte voor het ventileren van boosheid en frustratie, maar zeker ook voor verwondering en verdriet. Samen bespreken we de aanpak. Charlotte wil mij heel graag het boek laten zien dat ze heeft gemaakt. Hierin staan alle foto’s van Kees, van zijn geboorte tot aan het afscheidsritueel, en ik neem er ruim de tijd voor.

In de daaropvolgende sessie wordt er een prachtig schilderij gemaakt door haar, waarin zoveel liefde en dankbaarheid voelbaar is. We bespreken elk detail dat erin is verwerkt. Als laatste doen we een familie-opstelling. Het is een openbaring voor haar dat Kees een eigen plek heeft binnen het gezin en dat haar kinderwens daar los van mag staan. Er is ruimte voor allebei. Hiermee nemen we afscheid van elkaar.

Charlotte is blij dat ze alles heeft kunnen ventileren en kan nu beter omgaan met het verlies. Kees heeft via het schilderij een levendige plek gekregen binnen het gezin. En de toekomst zal uitwijzen of er nog een broertje of zusje komt.

Petra