Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • ‘Er is een deuk geslagen in je vertrouwen’
    Rate this post

    ‘De dag dat je te horen krijgt dat je kanker hebt, staat getatoeëerd op je ziel. Dat is iets wat je niet vergeet en voor altijd een litteken achterlaat. Zelfs jaren nadien kan ik nog precies oproepen hoe ik me voelde, wat er door me heen ging, hoe de ­specialist keek toen ze het vertelde. De kleinste ­dingen, verbaal en non verbaal zijn blijven hangen.’

    Priscilla Sloots-van der Vleuten kreeg de diagnose ‘borstkanker’ in oktober 2012. Nu nog, bijna 4 jaar later, gaat ze elke controle met een unheimisch gevoel tegemoet. Is alles nog in orde? ‘Die angst blijft en zal ook nooit verdwijnen. Het slijt wel, maar je lichaam heeft een deuk geslagen in je vertrouwen. Toen ik een knobbeltje in mijn borst liet nakijken, zei iedereen tegen me dat het wel zou meevallen. Het biopt dat er toen voor de zekerheid is ­genomen, is mijn redding geweest. Want het bleek absoluut mis te zijn.’

    Door je hoofd spoken
    ‘Kijkt de oncoloog me recht aan? Kijkt zij bedrukt? Ze lacht. Is het dan toch goed? Stuk voor stuk vragen die continu door je hoofd spoken, vooral als je zit te wachten in de wachtkamer of tijdens een onderzoek. Je wilt meekijken op het scherm. Hoe kijkt de verpleegkundige? Waarom fluistert ze met haar collega? Hebben ze dan toch weer iets gezien? Als ik het zo vertel, moet ik er haast om lachen, maar het is eerlijk zo. De meest rare dingen haal je je in je hoofd. Het klinkt haast paranoïde, maar die ene uitslag van vier jaar geleden is de oorzaak. De kleinste aanwijzingen, of ze nu wel of niet ergens op gestaafd zijn, koppel je als kankerpatiënt aan van alles en nog wat. Terecht? Misschien niet! Maar op het moment dat je te horen hebt gekregen dat je kanker hebt, verandert je denkwijze. Ik was vroeger nooit zo.’

    Wachten
    Onzekerheid, angst en misschien zelfs paranoia: gevoelens waar ex-kankerpatiënten mee leven. Vooral wanneer ze terugkomen voor een controle, een onderzoek achter de rug hebben waar ze wat langer op de uitslag moeten wachten. Priscilla: ‘Dat wachten is het ergste. Niet de ziekte, maar het wachten. Want het niet weten zorgt ook voor onzekerheid en de meest vreemde hersenspinsels en scenario’s in je hoofd. Ik ben redelijk pragmatisch ingesteld en wil vaak direct actie ondernemen. En zo werkt het niet altijd. Ik moet wel bekennen dat vanaf het moment dat ik te horen kreeg dat ik borstkanker had, ik overal bovenop ben blijven zitten. Ze hadden af en toe best een ‘zware’ aan me. En toch denk ik dat het goed is. Je hoeft niet alles te accepteren. Het meest vervelende is, wanneer je op vrijdag een onderzoek hebt, ze tegen je zeggen dat ze ‘iets’ gezien hebben, maar dat je tot maandag moet wachten op de definitieve uitslag. Dat kan écht niet!’

    Goede band
    Ze vervolgt: ‘Wat toen en nu nog ontzettend belangrijk is, is een luisterend oor. De band die ik heb opgebouwd met mijn mammaverpleegkundige, was en is zó ontzettend belangrijk. Je hebt gewoon een vertrouwenspersoon nodig. Voor mij was en is het heel prettig dat ik kan terugvallen op een persoon die er nét iets verder vanaf staat. Dat heb ik als zeer waardevol ervaren. Ik kon altijd bellen. Dat is pure zorg.’

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply