Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Geen kant en klare antwoorden
    Rate this post

    ‘Een aantal jaar geleden had ik niet gedacht dat mijn verhaal ooit interessant genoeg zou zijn, of worden, om op te schrijven. Het was soortgelijk aan vele andere verhalen van twintigers: afgestudeerd, op zoek naar werk, de wens om te settelen. Maar eind september 2015 kwam daar verandering in, toen mijn verhaal een bijzondere plotwending kreeg. Ik kreeg de diagnose kanker waardoor alles anders werd…’

    Te horen krijgen dat je kanker hebt, geeft een enorme schok. Het is een breuk in je levenslijn. Er verandert veel in je leven en dat van jouw naasten. Niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel, sociaal en mentaal krijg je veel te verwerken. Angst, onzekerheid, het gevoel dat je de controle verliest. Daarnaast schieten er mogelijk allerlei vragen door je heen, bijvoorbeeld wat betreft je lijf, je naasten, je werk, de toekomst.

    In gesprek
    In Instituut Verbeeten kun je bij maatschappelijk werkers terecht met je vragen, gedachten en gevoelens rondom je ziekte. Maatschappelijk werk maakt deel uit van de behandeling en de zorg. Patiënten en hun naasten, die naar aanleiding van hun ziekte spanning ervaren, problemen hebben of behoefte hebben aan een gesprek over hun situatie kunnen een beroep doen op de hulpverlening. Lindsay Benders en Debbie van den Brandt werken er als oncologisch maatschappelijk werkers. Zij kunnen je helpen het leven in al zijn facetten vorm te geven met kanker in je rugzak. Ook helpen ze de breuk in je levenslijn hanteerbaar te maken.

    Opnieuw evenwicht vinden
    Debbie legt uit: ‘Je hebt allerlei rollen in je leven: je bent bijvoorbeeld partner, dochter en werknemer. Daar komt de rol van patiënt opeens ongevraagd bij. Je andere rollen komen daardoor in verdrukking. Het is een proces van steeds opnieuw evenwicht vinden. In de behandelfase zit je volop in de overlevingsmodus. De kanker moet weg, daar doe je alles voor. Je hebt geen tijd om om je heen te kijken. Wanneer de behandeling achter de rug is, krijgt het verwerken de ruimte. Juist dan is het van belang om hier aandacht voor te hebben. Dat maakt begeleiding en nazorg zo belangrijk.’

    Spiegel
    Patiënte Nikki (32) vertelt: ‘Hoe lief en begripvol al mijn naasten ook waren, het voelde niet altijd prettig om met hen de dingen te bespreken waar ik tegenaan liep. Debbie was degene die door mijn relativeringsvermogen heen prikte, die mij een spiegel voorhield wanneer nodig en een luisterend oor was. Ik kon mijn tranen de vrije loop laten zonder dat ze me direct wilde troosten’.

    Nikki 2.0
    ‘Ik was 28 en terwijl het leven van mijn leeftijdsgenoten in volle gang was, had ik het gevoel dat mijn leven had stilgestaan. Toen ik eenmaal ‘beter’ verklaard was door de artsen, begon voor mij de verwerking pas. Dit was een proces op zich. Daarnaast was ik veranderd, Nikki 2.0. Ik moest deze versie van mezelf opnieuw leren kennen. Wat was tijdelijk, wat was blijvend, wat wilde en kon ik wel of juist niet? Ook met deze veranderingen moest ik om leren gaan. Ik merkte dat mensen in mijn omgeving weer verwachtingen begonnen te krijgen. Wanneer ga je weer werken? Ben je al op zoek naar een leuke vent? Want ik was immers toch weer beter?! Dat ik het hier letterlijk en figuurlijk benauwd van kreeg, was voor anderen moeilijk te begrijpen.’

    Rijker
    ‘Er is een leven voor en een leven na. Het leven na is niet meer hetzelfde. Sommige dingen ben ik kwijtgeraakt en krijg ik ook nooit meer terug. Toch ben ik ook ‘rijker’ uit de strijd gekomen. Het heeft mij gemaakt tot de versie van mezelf die ik nu ben. Inmiddels ben ik 32 en gaat het heel goed. Ik voel me goed, kan me weer druk maken om onbenullige dingen en ben aan het bouwen aan een toekomst’.

    Vertrouwensband
    ‘De vraag of ik gebruik wilde maken van maatschappelijk werk bij Instituut Verbeeten kwam voor mij op een goed moment. Het klikte erg goed tussen Debbie en mij en het voelde direct vertrouwd, wat een noodzakelijke basis is om een dergelijke relatie aan te gaan. Ze heeft mij gegeven waar ik naar op zoek was: geen kant en klare antwoorden maar samen het een en ander op een rijtje zetten. Ze gaf mij de handvatten waar ik zelf op door kon bouwen en een objectief luisterend oor die mij de kans gaf ook soms gewoon eens lekker te huilen!’

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply