Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Hé, harde werker,
    Rate this post

    Hoe is het?
    Waarschijnlijk vraag jij dat regelmatig aan anderen.
    Maar hoe vaak wordt het jou gevraagd?
    En hoe vaak vraag je het aan jezelf?

    Ik schat in: niet zo vaak.
    Omdat je het druk hebt.
    Omdat je andere prioriteiten hebt.
    Omdat je er voor anderen moet zijn.

    Daar ben je ook heel goed in.
    Je ziet wat er moet gebeuren.
    Sterker nog: het is je kwaliteit.
    Je bent behulpzaam, klantgericht.

    Het is niet alleen een vaardigheid,
    het is wie je bent als persoon.
    Net als dat je een aanpakker bent,
    die niet van loze praatjes houdt.

    Wist je dat inherent daaraan is,
    dat je niet goed op jezelf let,
    dat je je eigen grenzen niet voelt?
    Dat is de keerzijde van dezelfde medaille.

    Het is daarom logisch,
    maar ik vind het toch pijnlijk om te merken,
    dat juist wij als ‘zorgmensen’ een kei zijn in het negeren van signalen van ons lichaam.
    We gaan met pijn in de rug gewoon door. We vinden dat we moeten.
    Als we hoofdpijn hebben, nemen we een paracetamol.
    Tot ons lichaam het opgeeft en we oververmoeid thuis zitten.

    We hebben het gewoon zelf niet in de gaten.
    Daarom hebben we anderen nodig die ons er tijdig op wijzen.
    Ik hoop dat je zo’n werkgever of leidinggevende hebt.
    En dat die je gewoon jaarlijks op APK stuurt, om de signalen van je lichaam eens rustig langs te lopen.

    Laat me daarom nog eens vragen:

    Hoe gaat het met je?
    En hoe gaat het met je lichaam?
    Kan dat je nog een beetje bijbenen, met wat je allemaal moet?
    Of loop je jezelf letterlijk voorbij?

    Dan is het tijd voor pas op de plaats! Zeker als je als langer meeloopt.
    Die rust is ook een mooie gelegenheid om gecoacht te worden:
    hoe ging het? Ga je zo door?
    Of ga je het de tweede helft toch anders aanpakken?

    Take care!
    Annet

    PS Meestal hebben we een life-event nodig om te kunnen stilstaan bij levensvragen als ‘wie ben ik?’, ‘wat moet ik verder met mijn leven?’ en ‘wat is het doel van mijn bestaan?’. Ik gun je geen life-event, maar wel een nieuwe start.
    PS2 Veel vrouwen zijn er vooral voor anderen. Ze zijn ‘vrouw van’, ‘moeder van’; hun identiteit is of hun baan of hun beroep. Ze voegen zich naar anderen, maar ze weten niet wie ze zijn en wat ze nodig hebben. Daardoor is hun zelfvertrouwen ook niet optimaal. Bovendien krijgen ze vroeg of laat lichamelijke klachten.

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply