Haar vader overleed na een ernstige ziekte op de veel te jonge leeftijd van 56 jaar. ‘Ik was op dat moment begin dertig en ons tweede kindje was net geboren’, weet Lilly Tehubijuluw-Hoppe nog precies. ‘Sindsdien wist ik dat ik iets met die heftige gebeurtenis uit mijn leven wilde doen.’

Pas jaren later kon ze een invulling aan die wens geven. ‘In 2011 las ik een advertentie waarin Inloophuis Pisa in Hoorn om een gastvrouw vroeg. Ik heb me aangemeld en na een gedegen training volgden al snel gesprekken met de bezoekers van het inloophuis. Het klinkt misschien een beetje gek om dat van jezelf te zeggen, maar ik merkte dat ik er goed in was. Ik kreeg na afloop van zo’n gesprek vaak de opmerking dat mij dingen waren toevertrouwd die niemand wist. Ik maakte echt iets los bij de ander’, vertelt Lilly vol passie.

Omdat ze nog beter beslagen ten ijs wilde komen, volgde Lilly een opleiding tot counselor/coach en specialiseerde ze zich in verliesbegeleiding. ‘Nog voordat ik mijn opleiding had afgerond, stond mijn eerste cliënt al voor de deur. Eigenlijk is dit werk dus op mijn pad gekomen. Ik geloof niet in toeval. Het heeft zo moeten zijn en ik doe het met ontzettend veel passie. Het geeft me zoveel voldoening dat ik mensen verder kan helpen!’

‘Vanuit mijn omgeving wordt me weleens gevraagd of het niet ontzettend zwaar werk is. Ik zal niet ontkennen dat het soms heel intensief is. Vooral tijdens de contacten ben ik heel gefocust en let ik op de gezichtsuitdrukking, de stem, houding en lichaamstaal van de cliënt. Dat geeft al zoveel informatie! Het mooie aan die gesprekken is om de verandering te zien die er gaandeweg de sessies ontstaat. Weer een glinstering in de ogen van die ander te zien verschijnen en uiteindelijk het besef dat de gesprekken met mij niet meer nodig zijn. Dat ze het zelf weer aankunnen. Dat vind ik elke keer weer geweldig en loop ik op wolkjes naar huis.’

‘Het gebeurt heus weleens dat ik verhalen mee naar huis neem’, geeft Lilly eerlijk toe. ‘Toch ben ik blij dat die verhalen me raken. Anders zou ik dit werk ook niet kunnen doen. Maar door een eind met mijn hond te wandelen, kan ik mijn hoofd weer leegmaken. Ook ga ik regelmatig naar dansfeesten voor 40-plussers waar ze muziek uit de jaren 80 draaien. Dan sta ik op de dansvloer en ga ik helemaal uit mijn bol. Lekker mijn kop leegmaken, heerlijk! Dat heb ik af en toe echt nodig. Ook vind ik het heerlijk om samen met mijn man te reizen. Ons motto is dat we het leven moeten vieren. Je moet geen dingen uitstellen. Dat was ook de instelling van mijn vader. Ook al was hij nog maar 56 toen hij overleed, hij had alles gedaan wat hij wilde doen. En zo leven wij ook.’