Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
4/4 - (1 stemmen)
  • Het terras als medicijn
    4/4 - (1 stemmen)

    Ik ben chagrijnig. Eén of twee keer per jaar heb ik daar een halve dag last van, en mijn hele familie weet dan dat ze ver uit mijn buurt moeten blijven. Ik word er zelf ook ongelukkig van, dus ik besluit dit keer te vertrekken. Op de fiets naar de stad.

    Het is best een stevig eindje trappen en mijn chagrijnigheid knapt er dan ook niet direct van op. Aan de rand van de stad fiets ik langs een zwerver. De geur van zijn vieze kleren vermengt zich met de geur van het blikje bier dat hij in zijn handen heeft. Ik rij er met een bocht omheen. Een stukje verderop zet ik mijn fiets tegen een boom en plof op een terrasstoel neer. De ober doet er erg lang over om mijn bestelling op te nemen en nog langer om mijn kopje koffie te brengen. Zelfs de slagroom die ik er ‘lekker puh’ bij heb besteld kan niet veel verandering brengen in hoe ik me voel.

    Maar langzaam maar zeker doet de zon haar heelzame werk en keert mijn blik zich toch naar buiten. Ik begin de om­geving in me op te nemen. Vlak voor me zitten twee jonge mannen geanimeerd met elkaar te praten. Een tafeltje verder zit een vrouw met een heel klein kindje in een kinderwagen. Ze wiebelt de wagen heen en weer met haar voet, terwijl ze op haar telefoon kijkt.
    Achter haar zit een ouder echtpaar. Op het eerste gezicht lijken de man en vrouw elkaar niet zoveel te vertellen te hebben. De vrouw heeft haar ogen gesloten, haar gezicht naar de zon gericht. De thee op het tafeltje voor haar koelt af.
    De man kijkt met zijn zonnebril op om zich heen en drinkt zijn koffie in kleine slokjes. Dan opent de vrouw heel even haar ogen, kijkt naar haar man en zegt: ‘Lekker hè?’
    Ze zegt niet waar ze het over heeft. De koffie, de thee, de zon. Maar toch is het volledig duidelijk waar het over gaat. Het leven is goed voor ze vandaag. Hij glimlacht naar haar en antwoordt: ‘Heerlijk hè, meis.’

    Ik word plotseling intens geraakt door dit bijzonder lieve plaatje. Maar misschien wel meer nog door het contrast met de man die een klein stukje verderop tegen een muurtje gaat zitten. Het is dezelfde zwerver. Hij heeft een door en door gebruinde huid; zijn haar en baard zijn een smerige parodie op kapitein Iglo. Hij is neergeploft met een tas, waar waarschijnlijk al zijn bezittingen in zitten. Ik vraag me af waar het misgegaan is bij deze man. En waarom hij niet, net als ik, op dat terras zit maar ertegenover op de grond. Letterlijk met zijn rug tegen de muur.
    Ik wenk de ober en reken af. Ik loop naar de man tegen de muur. Hij kijkt me onmiddellijk aan, duidelijk verrast door spontaan menselijk contact. Ik duw hem een 2-euro-munt in zijn hand en voel me er nietig bij. Het is waarschijnlijk niet wat hij nodig heeft. Dat is, vrees ik, te makkelijk. Maar het is wel wat ik even nodig heb.
    Fluitend fiets ik naar huis. Ik heb mijn medicijn gevonden tegen chagrijnigheid. Alleen op een terrasje gaan zitten, mensen kijken en me heel goed realiseren wat een rijkdom dat is.

    -Marije-

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply