Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Huisje, boompje, beestje en ander (on)gemak
    Rate this post

    Kent u de zin ‘Kinderen: heel leuk, maar wat zou ik ze af en toe graag achter het behang plakken…’, om daarna te vervolgen: ‘… maar ze er ook weer gauw achter vandaan trekken.’? Ik hoor het vaak.

    De roze wolk die de meeste stelletjes zien (het stichten van een gezinnetje, de trotse ouder-rol, het opscheppen over eigen kroost dat natuurlijk het beste, mooiste, allerleukste en knapste is): veel mensen zullen zich hierin waarschijnlijk herkennen. Of dat wel stiekem weten, maar het niet gauw toegeven…

    Het begint bij de zwangerschap die je maar moet doormaken, zonder wijn, schimmelkaas, lekkere biefstukjes enzovoort. Lijkt mij, als Bourgondiër, heel erg! En je mooie kleding die niet meer past. Dan de eerste fase als je als kersverse ouder totaal niet weet wat je met zo’n teer schepseltje moet doen. Vrienden die vaak verschillende tips geven, schoonouders die goedbedoelde adviezen blijven spuien, slapeloze nachten… Discussies op wie hij of zij nou lijkt. Ga er maar aan staan! Maar dan worden de kleintjes groter. De eerste stapjes, glazen die van tafel geveegd worden, de onhandige pogingen om zelf te kunnen eten, de eerste woordjes. Prachtig om te zien hoe zo’n klein mensje zich gaat ontwikkelen!

    Door mijn werk en sociale contacten kom ik bij veel gezinnen thuis. Het is heel boeiend om te zien hoeveel diverse gezinssituaties er zijn, hoeveel manieren van opvoeden, communicatieverschillen, maar vooral hoeveel verschillen en toch soms ook overeenkomsten kinderen hebben, waar ze ook vandaan komen. Wat mij vooral in kinderen raakt, is de puurheid en de eerlijkheid, en de vaak eenvoudige manier van denken en de ongebreidelde fantasie. Een klein mens dat een heel belangrijke plek binnen het gezin inneemt, wat vaak een spiegel is voor eigen gedrag. Waar een ouder trots op is, boos op kan zijn, wanhopig van kan worden, verschrikkelijk veel kan knuffelen, aan de hand kan nemen, de grote wereld mee gaat verkennen, stimuleert, adviseert maar vooral probeert normen en waarden mee te geven. En vol vertrouwen de toekomst in laat gaan. Een kind waarvan een ouder hoopt dat het gelukkig mag zijn, verdriet mag hebben, bij de ouder komt als het moeilijkheden heeft, de puberteit overleeft en later weer met de cirkel van het leven mag beginnen zoals de ouder het heeft gedaan.

    Uiteindelijk hoop je als ouder (denk ik) dat je kind je aan het einde van je leven je hand mag vasthouden en je kan vertellen dat je het goed hebt gedaan. En dat jij je kind vol vertrouwen mag loslaten. En dat je er trots op mag zijn.

    Dat dit niet vanzelfsprekend is, kom ik helaas te vaak tegen; juist als er in een gezin iets heel heftigs gebeurt, zoals de dood van een van de gezinsleden. Dan is het zó belangrijk om steun bij elkaar te vinden. En troost. Daarom wil ik alle ouders op het hart drukken om vooral heel, heel veel te genieten van hun kroost. Knuffel zoveel je kan. Geef ze alles wat je hebt aan liefde, aandacht en zorg. Maak het nest warm, veilig en gezellig. Wees er voor ze als het moeilijk is. Mopper op ze als ze niet doen wat moet, waarschuw ze voor fouten, maar laat kinderen af en toe eens struikelen. Maar vooral: blijf dicht bij elkaar, ook als het moeilijk is. Vergeef en begin opnieuw, maar hou de deur voor elkaar open. Dan zul je zien dat een hechte band zelfs de moeilijkste stormen overleeft.

    Dus… trek elkaar achter het behang los, maak plezier, geniet en maak iets moois van het leven!
    – Birgit Boer

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply