Joanne klinkt opgewekt. ‘Het gaat na een heftige tijd weer de goede kant op. Ik ben nu bijna vier jaar verder en heb een erg heftige tijd achter de rug. Zó erg dat ik echt dacht: dit gaat nooit meer goedkomen. Sinds januari dit jaar mag ik ervaren dat het langzaam wat beter gaat.’ Joanne werd tijdens haar zwangerschap geconfronteerd met borstkanker. Dit is haar verhaal.

‘Ik was een keer bij de huisarts geweest omdat ik een bobbeltje voelde in mijn borst. De dokter vermoedde dat dit een cyste was. Een half jaar later was ik zwanger en dat bobbeltje bleef daar maar zitten. Toen ben ik weer naar de huisarts gegaan en heb ik erop aangedrongen dat het onderzocht werd. Als je zwanger bent, dan ben je toch extra bezorgd en oplettend. Na de onderzoeken kreeg ik de uitslag. Bam, daar was het, een klap in mijn gezicht: kanker. Dat valt heel rauw op je dak. Ik was vierentwintig, acht weken zwanger en had de dag ervoor net de echo van ons kindje gezien. En nu hoorde ik dat ik kanker had. Dat is werkelijk niet te bevatten. Lamgeslagen. Dat was ik. En hoe vertel ik het aan mijn omgeving? Ik ben zwanger, maar wacht even: ik heb ook borstkanker.’

‘Gelukkig was ik te behandelen, maar ik moest wel wachten met de operatie totdat ik twaalf weken zwanger was. Mijn borst werd geamputeerd, terwijl mijn kindje in mijn buik zat. Tijdens de operatie werd alles heel goed in de gaten gehouden. Toen de operatie voorbij was, voelde ik direct aan mijn buik: zou alles nog goed zijn? Toch durfde ik mij niet 100% te binden, merkte ik. Helaas had ik kwaadaardige cellen in mijn oksel en hiervoor moest ik een tweede operatie ondergaan. Ik had een triple negatieve vorm van borstkanker. Om dit goed te behandelen volgden er twintig weken van chemotherapie. Het kindje, inmiddels wist ik dat het een meisje zou worden, hield zich kranig. Mijn lichaam iets minder: dat kon het niet meer aan. Tijdens de zwangerschap was ik maar 5 kilo aangekomen en ik had een heel klein buikje. Uiteindelijk ben ik bevallen na 31 weken en kwam Nomi ter wereld. Ze was te vroeg geboren en moest een tijdje in het ziekenhuis blijven. Ik heb er alles aan gedaan om zoveel mogelijk bij haar te zijn. Wat was ík trots! Hier heb ik het allemaal voor gedaan. Zelfs wanneer ik dacht ‘dit lukt écht niet’, hield ik hoop en ging ik door voor mijn gezin.’

‘Na mijn operatie kon ik mijn normale lingerie niet meer dragen. Dat is toch anders met één borst. Na wat rondkijken op het internet kwam ik terecht bij Louisana -Bodyfashion. Zij zijn gespecialiseerd in borstprotheses en protheselingerie. De dames die daar werken, hebben allemaal iets soortgelijks meegemaakt. Iedereen heeft een eigen verhaal, maar toch heb je iets gemeen. Dat voel je gewoon. Daardoor voelt het heel fijn en veilig om daar iets te passen en te kopen.’

‘Verder hoop ik, dat ik hiermee dames een hart onder de riem kan steken die in een soortgelijke situatie zitten. Door mij vast te houden aan een goede afloop met mijn man en kleine meid heb ik dit alles kunnen doorstaan. De kracht die je krijgt van je geliefden sleept je hierdoorheen. Nomi is inmiddels een gezond meisje van drie jaar! Dat net als ieder ander kind van Woezel & Pip houdt, haha.’