‘Wat hebt u toch verdrietig werk!’ ‘Hoe bent u ertoe gekomen om in de uitvaart te gaan werken?’ Al deze vragen en opmerkingen: ik hoor ze nog steeds, en toch ben ik al bijna 25 jaar uitvaartverzorgster en doe mijn werk met veel plezier.

‘Wit jo ek wannear de boade komt?’ werd mij in het begin nog wel eens gevraagd. Ik was er dan vaak al een uur. ‘Uitvaartverzorgen moet je overlaten aan mannen die het vak verstaan’ was de begroeting van een mannelijke collega toen ik pas begon… Gelukkig staan daar de dankbare woorden en de prachtige boeketten bloemen van diverse families waarvoor ik een uitvaart heb geregeld tegenover.
Een negatieve ervaring rond een uitvaart, toen mijn man koster was, heeft mij op het spoor gezet van uitvaartverzorging en mijn tweede sollicitatie bracht mij al een vaste aanstelling. Toen ik vijf dagen na mijn benoeming, de uitvaart van een 20-jarig meisje moest regelen, dacht ik wel: ‘Waar ben ik aan begonnen?’ Mijn dochters hadden ook bijna die leeftijd. ‘Daar gaat ze’ – ik hoor het Clouseau nog zingen.

Meevoelen
Een uitvaart regelen en verzorgen is meer dan alleen maar afspraken vastleggen. Het is ook naast de familie staan, meevoelen, meedenken. Een uitvaartverzorg(st)er die aandacht en tijd heeft, en de nodige kennis van zaken, kan voor de familie een hele steun zijn. Direct na mijn aanstelling in 1991 heb ik het vakdiploma voor uitvaartondernemer bij het Stivu behaald.

Uit het hart
Mensen vragen ook nu nog vaak: ‘Wat is gewoonte?’ Dan zeg ik: ‘Niet wat gewoonte is moet je doen; je moet het doen zoals het bij jou / jullie past. Je moet naar je hart luisteren! Afscheid nemen en een uitvaart regelen is – net als die eerste keer voor mij – bijna altijd een ingrijpende gebeurtenis. Er bestaat geen standaardmanier om een uitvaart vorm te geven. Ik vind het belangrijk dat de overledene een respectvol afscheid krijgt. ‘Het zijn de kleine dingen die het doen’ zongen Saskia en Serge en zo is het. Kleine handelingen, kleine gebaren, zoals die twee ballonnen die door twee kleine meisjes werden opgelaten toen hun ‘heitie’ was overleden. Die gebaren die uit je hart komen, maken een afscheid waardevol. Volg altijd je hart. Wat past bij jou, bij jullie, bij hem of haar van wie je afscheid neemt? Er mag en kan zo veel en gelukkig weten mensen dat onderhand zelf ook wel. Men wil zelf ook veel meer dan toen ik pas begon: zelf de laatste verzorging doen, zelf dragen, zelf spreken, samen een toast uitbrengen op het leven, een beamer­presentatie – de mogelijkheden zijn talrijk en zo divers. Wat bij de één passend is, past misschien niet bij jou.
Ieder mens is anders, ieder mens is uniek. Daarom is ook iedere uitvaart uniek.

Prachtige ervaringen
Prachtige ontmoetingen en ervaringen hebben mijn leven rijker gemaakt. Zoals de kop boven dit artikel: een kindje van 4 jaar dat was overleden. Zij was volgens de moeder niet meer zo mooi als eerder, want door haar ziekte wilde haar haar niet meer zitten… en toen kwamen de tranen. In Groningen ben ik wel een uur bezig geweest om haar weer ‘mooi’ te maken – ik bracht haar thuis in haar witte kistje – huilende ouders in de deuropening – maar toen het witte kistje openging en het meisje daar lag in haar witte jurkje met een rose strik in haar haar, kreeg ik bovenstaand compliment. Dat is toch prachtig! En dan die vader, uit de Woonschepenhaven, die een grote zoon verloor aan kanker. Omdat ik, op verzoek van de familie, tijdens de crematieplechtigheid ook het ‘In Memoriam’ zou verzorgen, zei ik tegen hem: ‘Vertel eens wat over Kees…’ De vader zei: ‘Heb je 14 dagen?’ Nou, ik hád wel 14 dagen. Ik heb, met de steun van mijn man, elke dag 24 uur, 365 dagen per jaar, om mij in te zetten voor die mensen die een beroep op mij doen, omdat de laatste zorg de beste moet zijn!