Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • ‘Je hóéft niets te veranderen aan jezelf’
    Rate this post

    Toen mijn moeder de toenmalige deeltijdopleiding Kunstzinnige Therapie, die nu Vaktherapie Beeldend heet, ging volgen in Leiden, zei ze dat het ook wel iets voor mij was. Ik deed dat jaar mijn eindexamen VWO en wist niet precies wat ik daarna wilde gaan doen, maar in ieder geval níét iets dat mijn moeder voor­stelde. Nadat ik geslaagd was, heb ik een jaar vrijwilligerswerk gedaan in Nepal. Daar ging ik ook nadenken over de toekomst. Ik wist altijd al dat ik iets in de zorg wilde doen. Ik ben zelf Indisch en onze cultuur is erg gericht op de medemensen en zorgen voor elkaar, dus misschien was het idee van mijn moeder zo gek nog niet.

    Bij thuiskomst besloot ik het daarom toch een kans te geven en ik wist al na de eerste dag dat ik helemaal op mijn plek zat. Waarom? Het is de combinatie van meerdere dingen, die het vak voor mij zo interessant maakt. De antroposofische benadering is er één van. Die houdt in dat je bij de behandeling kijkt naar de mens in het geheel en niet zozeer naar het probleem. Deze benadering voelde voor mij gelijk heel vertrouwd en fijn, omdat ik de manier waarop mijn ouders me hebben opgevoed erin herkende. Ook het creatieve spreekt me erg aan. Als kind was ik zelf ook altijd bezig met tekenen en schilderen. Ik was er niet per se goed in, maar ik vond het heel leuk om te doen.

    Het belangrijkste aspect is voor mij het feit dat ik er kinderen en jongeren mee kan helpen. Op een manier die beter bij me past dan geneeskunde, wat een andere opleiding was die ik heb overwogen. Bij geneeskunde ben je vooral met het lichaam bezig, terwijl in mijn werk de psyche van de mens veel meer centraal staat. Je bevindt je in de gevoelswereld van iemand en staat veel meer met iemand in contact. Dat maakt het voor mij echt perfect.

    Een sessie is voor mij daarom geslaagd als ik merk dat ik echt in contact ben geweest met de ander: als we elkaar begrepen hebben en als iemand ook naar huis gaat met het gevoel dat het hij iets aan de sessie gehad heeft. Of dat nu is omdat diegene tot een inzicht is gekomen of zich gewoon even heeft kunnen ontspannen door te genieten van waar hij mee bezig was. Ik zie er dan ook echt een uitdaging in om dit te bereiken. Bij beeldende therapie is er geen protocol of standaard werkwijze. Ik kijk vooral naar iemands interesses en achtergrond en besluit aan de hand daarvan welke oefeningen ik uit mijn rugzak haal om te helpen. Hierbij probeer ik het probleem niet weg te halen, maar met creatieve oefeningen het zelfvertrouwen van het kind aan te wakkeren.

    Ik geloof dat je niets hoeft te veranderen aan jezelf, maar als je toch ergens aan wilt werken omdat je er zelf last van hebt, dan wil ik je daar graag bij helpen. Vroeger was ik zelf erg onzeker, maar op de een of andere manier zijn mijn ouders erin geslaagd om non-verbaal aan mij duidelijk te maken dat ze vertrouwen in me hadden. Ik kreeg de ruimte om me te voelen zoals ik me voelde en dingen op te pakken als ik er zelf aan toe was. Dit gevoel van vertrouwen is ook belangrijk in mijn sessies.

    In de toekomst wil ik me graag specialiseren in traumaverwerking. Ik werk, naast in mijn eigen praktijk, op de Opvoedpoli in Den Haag. Hier kom ik veel in aanraking met trauma’s. Het lijkt me heel mooi om me zodanig te specialiseren in dat onderwerp dat ik er echt alles vanaf weet. Daarnaast hoop ik uiteindelijk mijn hele leven zó te kunnen inrichten dat ik altijd kan klaarstaan voor degenen die het nodig hebben. Ik moet er nog een beetje aan werken dat ik mezelf daarin niet vergeet, maar het is echt mijn doel om zoveel mogelijk mensen te helpen inzien dat ze goed zijn zoals ze zijn.

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply