Empathisch vermogen: als je het mij vraagt een eigenschap die je als uitvaartondernemer niet mag missen. Dit werd mij nog eens duidelijk bij het begeleiden van Dennis en Soof – een ouder echtpaar dat al vijftig jaar bij elkaar was. Dennis leed aan kanker, en het ging inmiddels bergafwaarts met hem. Het stel wilde daarom hun afscheidswensen met mij bespreken, tijdens een voorbespreking.

Dit gesprek was in het huis van Dennis en Soof, samen met hun kinderen. Hun jongste zoon was aanvankelijk erg sceptisch. Dit had te maken met een eerder opgedane nare ervaring bij een grote uitvaartondernemer. Ik hóórde hem gewoon denken: ‘Héb je weer zo’n uitvaartondernemer, zo’n typische zwarte kraai’. In het begin verliep de voorbespreking van Dennis en Soof dus wat stroef. Maar na een tijdje te hebben gepraat met het gezelschap – inclusief de sceptische zoon – heb ik toch het tij weten te keren.’

Hele normale vent
Hoe dit mij is gelukt? Als ik met mensen in gesprek ga, laat ik altijd merken dat ik een hele normale vent ben. Ik deins er bijvoorbeeld niet voor terug om ook dingen over mezelf te vertellen, en ervaringen te delen waar mensen zich in kunnen herkennen. Van mij hoeft het allemaal niet zo strak – het mag ook wel wat luchtiger zijn. Net zoals mijn kledingstijl – hoewel ik op de dag van de afscheidsdienst wél strak in het pak ga, draag ik op de rest van de dagen gewoon een overhemdje, zónder stropdas. Mensen waarderen deze laagdrempeligheid. Zo hoor ik vaak: ‘Goh, jij bent eigenlijk helemaal niet zo’n doorsnee uitvaartondernemer.’

Het noodlot
Terugkomend op Dennis en Soof was de situatie inmiddels zo dat de afscheidsdienst van begin tot eind al in de draaiboeken was vastgelegd. Maar toen sloeg het noodlot toe. Ineens moest Soof acuut worden opgenomen in het ziekenhuis. Ze had last van haar buik gekregen, en die pijn bleek het gevolg te zijn van een darmperforatie. Een zeer ernstige afwijking, die kan leiden tot de dood. Dit nieuws sloeg in als een bom. Maandenlang leefde Soof langzaam naar het afscheid van haar man toe. Nu was het zelfs nog maar de vraag of ze dat nog wel zou meemaken. Een dag na Soofs ziekenhuisopname, ging Dennis ernstig achteruit, en was het duidelijk dat hij elk moment kon sterven. Door de kritieke toestand van zijn vrouw kon het stel geen fysiek afscheid van elkaar nemen. Dit moest virtueel gebeuren. Heel heftig. Moet je je voorstellen: je partner, met wie je vijftig jaar lief en leed heb gedeeld, niet in je armen kunnen sluiten om afscheid te nemen. In zulke heftige situaties komt mijn empathisch vermogen van pas. Door te luisteren en door veel te praten, heb ik Soof en de rest van de familie zo goed mogelijk proberen te steunen. Het organiseren van de dienst heb ik verder met de kinderen opgepakt. Dit verliep allemaal soepel. Inmiddels waren we zelfs een echte band aan het opbouwen. Gelukkig kon Soof – na een geslaagde spoedoperatie – ook bij de afscheidsdienst zijn. Omdat het plotselinge afscheid tussen Soof en Dennis zo wrang was, was ik ontzettend blij dat Soof aangaf dat zij de dienst prachtig vond, en dat ze onze samenwerking als heel prettig heeft ervaren. En zij was niet de enige. Naderhand zei de aanvankelijk zo sceptische zoon zelfs: ‘Goh, ik geloof dat we er een nieuwe vriend bij hebben gekregen.’