Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Jonge mensen, volwassen problemen
    Rate this post

    Laatst kwam ik een aangrijpend voorbeeld tegen van een kind dat 5 jaar na de echtscheiding van zijn ouders nog steeds met de ­wrange vruchten hiervan te maken heeft. Het jochie van 7 jaar voelt zich op zijn gemak bij zijn moeder. Het kind doet aan basketballen in het dorp en thuis speelt hij met de hond. Een normaal leven, passend bij die leeftijd.

    De gedachte alleen al dat hij naar zijn vader moet, zorgt voor extreem vreemd gedrag. Dat uit zich op school, thuis bij zijn moeder, met vriendjes en bij de sportvereniging. Een grote mond, vooral tegenover hulpverleners die vinden dat hij naar zijn vader moet, overdag in zijn broek plassen en ontzettend bang zijn dat zijn moeder hem in de steek laat. Moeder doet haar best haar zoontje gerust te stellen. Even helpt dat, maar als de angst hem in de greep krijgt – en dat gebeurt alleen al bij de gedachte aan zijn vader – slaan alle stoppen bij hem door. Triest! Ik denk dat we dergelijke signalen van kinderen serieus moeten nemen.

    Een kind van deze leeftijd kán niet verzinnen wat geestelijk en lichamelijk geweld is als hij dat niet zelf ondergaat. Concrete signalen die wij (familie, kindinstanties, mediators, rechters en advocaten) van kinderen horen, mogen wij niet negeren. Daarmee ontken je een mens, ook al is hij 7 jaar.

    Het verbaast mij in hoge mate dat onderzoeken door de Raad van de Kinderbescherming (Veilig Thuis) niet echt luisteren naar het kind. Het is niet altijd zo dat onaangepast gedrag van kinderen alleen in het kind zelf zitten. Er kunnen externe oorzaken zijn waardoor kinderen onaangepast gedrag vertonen omdat ze niet weten hoe ze dat anders duidelijk moeten maken aan de volwassenenwereld. Welke volwassene prikt daardoorheen?

    De hulpverleners bij de Raad voor de Kinderbescherming gaan nog te veel uit van het adagium ‘Wij zijn de volwassenen, wij weten het en jij hebt maar te luisteren’. In het bovenstaande voorbeeld is dat naar mijn idee het geval. Veilig Thuis doet onderzoek naar de psyche van het kind. Daar ligt de nadruk op. De thuissituatie bij vader en moeder wordt onderzocht, maar de psyche van de ouder niet. Ik heb nog niet meegemaakt dat op basis van gedrag en uitspraken van een 7-jarige één van de ouders uitgesloten wordt van een bezoekregeling. Waarom zou dat niet kunnen?

    Er wordt vaak teruggegrepen op het algemene recht dat een kind recht heeft om zowel zijn vader als zijn moeder te bezoeken. Op zich een prima en correct uitgangspunt, maar het kan in specifieke situaties tot grote schade lijden bij het kind. In dit geval is de vader al beschadigd. Die schade heeft plaatsgevonden vóór de geboorte van zijn nu 7-jarige zoon. Dus er is sprake van een verziekt familiesysteem. Het toepassen van een algemeen rechtsbeginsel draagt niet bij aan het doorbreken van een verziekt familiesysteem. Ik ben een groot voorstander van maatwerk.

    In mijn mediationpraktijk loop ik tegen dit soort kwesties aan. Als mediator heb ik alleen een meldplicht bij Veilig Thuis, maar ik zoek soms ook contact met politie, psychologen en andere hulpverleners van zowel het kind als van de gewelddadige ouder.

    Ik roep iedereen op oog te hebben voor het welbevinden van de mensen in de naaste omgeving, opdat er zo min mogelijk mensen tussen wal en schip vallen!

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply