Iedere ouder herkent zich er wel in: ‘Waarom kan het gedrag (of kunnen de emoties van) mijn kind me soms zo diep raken?’ Op zo’n moment kan jouw eigen kroost jou een waardevol cadeau geven. Zij kunnen namelijk fungeren als de meest heldere spiegel van jouw groeiprocessen.

Hoe bijzonder: jouw kinderen geven jou hiermee een cadeautje en door jezelf echt te ‘zien’ krijgen zij ruimte voor hun eigen groeiprocessen. De prachtige methode PresentChild helpt je hierbij. Je krijgt helderheid in stagnerende patronen, weggestopte pijnen en overheersende emoties als angst. Je kunt er alles mee zichtbaar en bewust maken.

In de klas van mijn 5-jarige dochter werd gevraagd wie op het podium een liedje wilde zingen. Spontaan riep mijn dochter dat zij dat wel wilde. Toen ik dit ‘s avonds hoorde, was ik zo trots! De volgende ochtend vertelde ik haar dat en beloofde te komen luisteren. Plotseling betrok haar gezichtje. ‘Ik wil niet zingen!’, huilde ze ontdaan. Ik troostte haar en probeerde haar spanning een plekje te geven. Ook wees ik haar op de moed en passie van haar innerlijke stem (binnenstem), terwijl een ander stemmetje (de buitenstem van de angst) zo overheerste dat de binnenstem niet meer hoorbaar was. De passie en moed verdwenen.

‘s Ochtends bespraken we of we het minder spannend konden maken. Maar de juf gaf al gauw gehoor aan de ‘buitenstem’: ‘Als je echt niet wil, hoeft het niet hoor’. Mijn dochter leek opgelucht. Ik benoemde dat als een ander kindje ging zingen, ze dat straks mogelijk niet zo fijn zou vinden. Dat ze dan wellicht spijt zou hebben, of jaloers zou zijn. Ze hield voet bij stuk. Later op mijn werk voelde ik dat deze situatie mij diep in mijn ziel raakte. Waarom? Omdat dit precies was wat ik deed: mijn passie negeren, mijn binnenstem laten overstemmen door mijn buitenstem: angst, onzekerheid, veroordeling enzovoorts.

Die middag ging ik alsnog naar de viering. Misschien zou ze toch nog op dat podium klimmen. Bij binnenkomst rende mijn dochter op me af: ‘mama, ik ga toch optreden!’. Met een brok in mijn keel knuffelde ik haar, en vertelde hoe knap ik dat vond. De juf had samen met de kinderen een oplossing bedacht en zo stonden er drie trotse meisjes te zingen. En mooi dat het was! ‘Jij wist toch niet zeker dat ik zou optreden?’, vroeg ze later. Nee, klopt. Zeker was ik niet, maar ik vond dat ieder kansje het waard was om toch te komen. Ze was trots op zichzelf, en ik op haar!

Vind je het lastig om het cadeautje achter het gedrag van je kind te ‘zien’, omdat het veelal gaat om je blinde vlekken? Neem dan contact op om met deze PresentChild methode je persoonlijke situatie in kaart te brengen, zodat er weer helderheid ontstaat.