Met een bedrukt gezicht stapt Eline (9 jaar) mijn praktijk binnen. Ik weet uit de intake dat Elines opa en oma 2 jaar daarvoor plotseling waren overleden, en dat Eline daar nog steeds verdrietig over is. Ook heeft Eline er last van dat ze niets kan weggooien. Haar kamer is overvol met oude spullen.

In de spelkamer ga ik naast haar zitten en zeg: ‘Lastig hè, zo’n vreemde mevrouw en dan gelijk vertellen waar je mee zit? Zullen we eerst een spelletje doen om elkaar een beetje te leren kennen?’ Eline, die wel van spelletjes houdt, vindt dat een goed plan en al na 5 minuten stuurt ze haar moeder weg. Gaandeweg het uur raken we in gesprek over wat er gebeurd is. Eline vertelt dat ze haar opa en oma mist, en aldoor denkt ‘Ze zijn er niet meer’. Als ik vraag naar haar gevoel, zegt ze ‘een leeg gevoel’ te hebben. In de sessies erna werken we met dat lege gevoel. Eline kiest uit de stapel knuffels een konijn uit dat staat voor haar lege gevoel. Via spel troost ze het konijn en neemt ze het konijn onder haar hoede. Wat Eline daarmee feitelijk doet, is zichzelf troosten.
Een paar weken later heb ik moeder aan de telefoon. Het gaat heel goed met Eline.Wist je dat kinderen zichzelf kunnen helpen, met goede begeleiding?

Tineke Wetsteijn