Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Kom niet aan mijn kinderen!
    Rate this post

    Met een diepe zucht sla ik het boek dicht. Met het kippenvel op mijn armen en af en toe tranen in mijn ogen heb ik dit waargebeurde verhaal gelezen. Het verhaal van twee kinderen die, na de scheiding van hun ouders, door hun vader ontvoerd werden naar een ver land. Maar ook het verhaal van een moeder die als een leeuwin voor haar kinderen gevochten heeft en hen na tweeënhalf jaar weer in Nederland in haar armen mocht sluiten. Een verhaal met ogenschijnlijk een happy end, maar nu, tien jaar later, zijn de littekens nog steeds zichtbaar.

    Deze middag mag ik Janneke Schoonhoven, die samen met auteur Marlou Roossink het boek ‘Kom niet aan mijn kinderen’ geschreven heeft, ontmoeten. Eenmaal zittend achter een kop koffie begint Janneke te vertellen. Over die vakantie in het toenmalige Joegoslavië waarin ze hevig verliefd werd op de Syrische Hisham. Een liefde die wederzijds was en, eenmaal thuisgekomen, niet minder werd. Hisham kwam naar Nederland en om ervoor te zorgen dat hij hier mocht blijven, werd er vrij snel getrouwd. In de maanden daarna merkte Janneke steeds vaker dat Hisham ook een minder leuke kant had en vanuit het niets erg boos kon worden. Er werden twee kinderen geboren, Ammar en Sara, en Janneke ontdekte dat Hisham vreemdging. Ze vertelt over de scheiding, een nieuwe liefde en de geboorte van de tweeling Bjorn en Olaf. ‘Daar was Hisham best boos over. Een nieuwe man waarmee ik twee kinderen had en die man woonde ook nog eens bij zíjn kinderen. Dat kon hij maar moeilijk verkroppen. Achteraf gezien is hij de ontvoering toen gaan voorbereiden. Hij had intussen zelf ook een vriendin en hij veranderde enorm. Hij werd ineens poeslief en Hisham en zijn vriendin kwamen hier zelfs wel eens een kopje koffie drinken.’ Het bleek echter allemaal bij zijn plan te horen om Jannekes vertrouwen terug te winnen zodat de kinderen met hem op vakantie mochten. Terwijl iedereen dacht dat er een reisje naar Euro Disney op het programma stond, ontvoerde Hisham Ammar en Sara naar Syrië.

    Niet opgeven
    Janneke vertelt haar verhaal min of meer op de automatische piloot. Ogenschijnlijk emotieloos, maar de regelmatig terugkerende glinsteringen in haar ogen en de rode vlekken in haar hals spreken een heel andere taal. ‘Toen ik eenmaal besefte wat er gebeurd was, ben ik helemaal geflipt. Mijn wereld was gestopt, maar aan de andere kant werd ik ook strijdlustig. Ik moest en zou mijn kinderen weer bij me hebben.’ Dat dit niet zo eenvoudig was, bleek in de twee jaar daarna. Janneke reisde diverse keren af naar Syrië, soms met familie familie en soms met een goede vriend, in een poging haar twee kinderen mee terug te krijgen. Elke keer liep dat weer uit op een enorme teleurstelling. ‘Geloof me, ik heb echt de onderkant van de bodem van de put gezien. Dieper vallen kon gewoon niet. Ik was helemaal op, maar ik moést door, ik mocht de hoop niet opgeven. Ik moest de kinderen laten merken dat ik ze niet vergat.’ Uiteindelijk lukte het Ammar en Sara om zelf naar de Nederlandse ambassade te vluchten. ‘Ik weet het nog precies. Ik was aan het stofzuigen toen ik dat berichtje van Ammar kreeg: ‘We zitten in de taxi. We doen het.’ Mijn hart stond stil! Ik probeerde Ammar te bellen, maar de verbinding viel steeds weg. Intussen bleek dat Hisham was gewaarschuwd en hen bij de ambassade stond op te wachten. Uiteindelijk heeft de consul Hisham uitgenodigd om binnen een kopje koffie te komen drinken, waarna een andere medewerker de kinderen binnen kon laten. Al die tijd had ik Ammar aan de telefoon en opeens hoorde ik een vreemde stem zeggen: ‘Mevrouw Schoonhoven, ze zijn binnen’. Dat ene zinnetje, daar droom ik soms nog over.’ Toch duurde het nog zes maanden voordat de kinderen naar Nederland mochten komen. Op 22 december 2006 kon Janneke Ammar en Sara eindelijk weer in haar armen sluiten.

    Wennen
    ‘Het klinkt misschien gek, maar als gezin moesten we eerst weer aan elkaar wennen. Ik had twee zwaar getraumatiseerde kinderen teruggekregen, ik zat met mijn eigen emoties en met de tweeling ging het ook niet goed. Ook al waren deze twee mannetjes nog maar 3 toen Ammar en Sara ontvoerd werden, toch hebben ze zich heel goed gerealiseerd dat Hisham zijn kinderen blijkbaar zomaar mee had kunnen nemen. Inmiddels waren hun eigen vader en ik ook uit elkaar en ze waren bang dat zij ook ontvoerd konden worden door hun vader. Daarnaast zijn ze ook vaak bang geweest als ik in Syrië zat. Zou hun moeder wel weer veilig terugkomen? In de tweeënhalf jaar dat Ammar en Sara niet bij ons waren, is de tweeling altijd fantastisch opgevangen door mijn ouders. Dat was heel fijn, maar ik had naar de tweeling toe ook het gevoel dat ik hen verwaarloosde. Daar voelde ik me schuldig over. Ik kon er niet voor hen zijn, niet op de manier zoals ik wilde. Toen Ammar en Sara net weer terug waren, durfden de kinderen niet in hun eigen bed te slapen. Bijna een jaar lang lagen ze alle vier bij mij in bed. Hun gevoel van veiligheid was weg. ‘Het vertrouwen in andere mensen was beschaamd’, klinkt het zacht. ‘Ik vraag me af of dat ooit nog terugkomt.’

    Koester wat je hebt
    ‘Het allermoeilijkste was misschien nog wel het besef dat de emotionele groei van Ammar en Sara was gestopt’, vervolgt Janneke. ‘Ze realiseerden zich niet dat alles was doorgegaan. Ze misten de aansluiting met de tweeling, met vriendjes en vriendinnetjes en met school. Daardoor vielen ze ook in een heel diep gat. Hun jeugd was voorbij. Toen ze weg waren was iedereen heel begaan, maar nu ging het gewone leven weer door. Behalve voor ons. We hebben de afgelopen jaren dan ook de nodige therapieën gevolgd. Wij alle vijf, maar de littekens gaan nooit meer weg. Er zijn periodes dat het heel goed gaat. Maar dan gebeurt er weer iets en komt alle stront weer boven drijven. Door alles wat ik heb meegemaakt, ben ik nu wie ik ben, het heeft me gevormd. Dat verlegen meisje uit Oude-Pekela bestaat niet meer. Maar het heeft me ook mooie dingen gebracht. Ik heb heel lieve en dierbare mensen ontmoet. Ik heb ook ervaren dat de liefde voor mijn kinderen onvoorwaardelijk is. Het hele gebeuren heeft onze band alleen maar sterker gemaakt. Ik pluk de dag. Want de ene dag kun je alles hebben en de volgende dag kun je alles kwijt zijn. Koester wat je hebt.’

    Vergeving
    Na jaren begonnen Jannekes twee oudste kinderen hun vader toch te missen. ‘Vooral bij Ammar speelde dat sterk’, weet Janneke. ‘Hij was dan ook de eerste die weer contact met hem zocht. Vooral bij hem had de periode in Syrië, waar hij natuurlijk geen Nederlandse les kreeg, veel gevolgen voor zijn school­resultaten. Hij had het gevoel dat hij hier niet de kansen kreeg die hij voor ogen had en daarom overwoog hij terug te gaan naar het land van zijn vader. In het begin had ik daar veel moeite mee, maar daar begon ik anders over te denken toen mijn eigen vader stierf. Ik miste hem natuurlijk vreselijk en realiseerde me ineens hoe erg het voor mijn kinderen moest zijn om hun vader te missen. Wie was ik dat zij niet meer van hun vader zouden mogen houden? Ik pakte daarmee niet alleen mijn kinderen iets af, maar ook mezelf, want ondanks alles hebben we samen ook een heel mooie tijd gehad.

    Ik heb Hisham toen een heel lange mail gestuurd. Ik wilde hem laten weten dat ik hem vergeven heb en dat ik het aan onze kinderen verschuldigd ben dat ze ook een vader mogen hebben. En weet je, gek genoeg gaf dat heel veel lucht. Haten kost zoveel energie. Ik sluit dan ook niet uit dat we ooit een keer teruggaan naar Syrië. Ammar, Sara en ik. En misschien gaan Bjorn en Olaf ook wel mee. Ergens vind ik het wel lastig hoor, vertrouwen doe ik hem niet meer, maar ik ben niet bang voor hem. Hij was mijn grootste en mijn eerste liefde en hij heeft me twee prachtige kinderen gegeven.’

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply