Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Leren leven met je verdriet
    Rate this post

    Als je iemand of iets kwijtraakt, kan dat intens verdriet geven. Je rouwt om het heengaan van een dierbare, om het verlies van je gezondheid, een relatie of je baan. Rouw doet pijn, maakt je opstandig of verlamt je. Waarom moest dit jou overkomen? Zul je je ooit weer beter gaan voelen?

    Dit zijn niet alleen gevoelens die volwassenen kunnen krijgen, maar ook kinderen kunnen geconfronteerd worden met een verlies. Orthopedagoog Marga Douben: ‘Denk maar eens aan een klein kind waarvan het beste vriendje opeens gaat verhuizen naar een andere plaats. Zo’n kind kan zich dan heel alleen gaan voelen. Maar het kan ook bijvoorbeeld gaan om een scheiding van de ouders, of het overlijden van een van beide ouders.’

    Op eigen kracht verder
    ‘Bij een ingrijpende gebeurtenis in het leven overheerst aanvankelijk het gevoel dat je niet kunt verdergaan door het verlies en is er veel begrip vanuit de omgeving. Maar na een tijdje verwacht diezelfde omgeving dat je ‘eroverheen bent’. Dat is een misvatting. Het gaat om het leren leven met het verdriet en daarbij kan ik een kind helpen. Dat kan op verschillende manieren. Ik laat heel jonge kinderen vaak tekeningen maken, en daarbij kan het kind vertellen wat de gemiste ander voor hem of haar heeft betekend. Bij wat oudere kinderen kunnen we foto’s bekijken van de afwezige en herinneringen ophalen, een verhaal laten schrijven of bijvoorbeeld een ‘mamadoos’ of ‘papadoos’ maken, waarin spulletjes van een overleden ouder gestopt kunnen worden. Daarbij geef ik ook praktische adviezen, zoals wat het kind zou kunnen doen om een overleden ouder een rol te laten spelen bij een verjaardag. We werken vaak naar een concreet einddoel toe, waardoor het kind op eigen kracht verder kan.’

    Marga besluit: ‘Verdriet is een uiting van een gemis, en dat gemis blijft altijd. Ik vind het mooi dat ik een kind kan en mag helpen om hiermee om te gaan.’

    ‘Verdriet mag er zijn’
    Marga Douben: ‘Mijn vader overleed toen ik 3 was. Dat was in een tijd dat er minder over zaken als dood en verlies werd gesproken als nu. Als kind was ik ‘stoer’ en beweerde ik dat het niet zo erg was dat ik geen papa meer had omdat mijn mama papa en mama tegelijk kon zijn. Maar als puber realiseerde ik mij dat de impact van zijn overlijden wel degelijk groot was. Toen ik eenmaal orthopedagoog was, besloot ik om daarmee iets te doen. Gelukkig zijn de tijden veranderd, en het is ook goed om te kunnen praten over verdriet, want verdriet mag er zijn!’

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply