‘Ik wil mijn kinderen weerbaar maken’, zei de vader tegen mij. ‘Strenge discipline, duidelijkheid, beleefdheid… Kortom: een gedegen opvoeding.’ Maar maakt dit je kinderen weerbaar?

Als je weerbaar bent, kun je op een passende manier opkomen voor jezelf. Weerbaar word je dus als je in contact mag staan met wat jij voelt, met wat jij denkt en met wat jij vindt. Weerbaar word je niet door dit te onderdrukken, maar door het te erkennen en vorm te geven. Een kind mag zich boos voelen omdat mama ziek is. Een kind mag bijvoorbeeld iets helemaal niet lekker vinden wat anderen wel lekker vinden. Mag hij dan ook uiting geven van wat er zich van binnen afspeelt? Ja, maar wel op een passende manier. Niet doen alsof je niets voelt, maar gepast uiting geven aan jouw persoonlijke beleving van een gebeurtenis of ervaring, ook als iedereen het anders ervaart. Onderdrukken heeft vaak grote gevolgen. Van buikpijn tot flauwvallen, van faalangst tot pesten. Veel verstoord gedrag dat ik in mijn praktijk tegenkom, heeft ermee te maken dat een kind iets niet heeft mogen beleven zoals hij het beleefde.
Erkennen wat een kind voelt, luisteren naar wat hij vindt, open te staan voor wat hij denkt. En dan zoeken hoe daaraan gepast uiting te geven. Een boze tekening, verdriet kleien, wanhoop een kleur geven, hard schreeuwen in een bos… Ook voor kinderen van zieke ouders is het heel belangrijk dat de kinderen hun eigen beleving daarvan leren uiten, ook al kan niemand er iets aan doen. Als je je kind deze mogelijkheid geeft, al dan niet met professionele hulp, ervaar je zelf ook de vrijheid van uniek zijn.