Uitvaarten verzorgen is niet zomaar een baan. Het laatste afscheid verzorg je met hart en ziel. Een opleiding geeft wel de praktische kennis, maar om wildvreemde mensen meteen te kunnen aanvoelen, heb je toch wel iets meer nodig.

Misschien dat je daarom zoveel mensen afkomstig uit de zorg in de uitvaartbranche ziet. Laatst nog kregen we een mailtje van een dame die overwoog om de opleiding te gaan doen en vroeg wat ze daarvoor nodig had. Voor ons is dat natuurlijk vanzelfsprekend, maar toen ik daar eens serieus over nadacht, realiseerde ik me dat er toch wel iets meer bij komt kijken. En natuurlijk zal het ook wel wat uitmaken wáár je werkt. Wij, mijn man en ik, hebben in 2008 onze eigen onderneming opgericht. Voor ons is elk contact persoonlijk, en zo gaan we daar ook mee om. Dan maak je heel veel uren – én op alle momenten van de dag (én nacht), maar dat doe je met liefde en plezier. Als je voor een baas werkt, zal het wellicht toch wat anders liggen en zijn een rooster en een familieleven wellicht wat belangrijker dan continu voor wildvreemden klaar te staan.

Aandacht en hulp
Wij gaan altijd van hetzelfde principe uit: ‘hoe zouden wij het willen als het om onze eigen moeder gaat? Wat zou ik dan verwachten van de uitvaartprofessional qua aandacht, hulp, respect enzovoort?’ Daarom zijn we ook 24 uur per dag bereikbaar en neemt een van ons zelf de telefoon op, zodat je meteen de juiste persoon aan de lijn krijgt en je verhaal niet meerdere keren hoeft te vertellen. Meestal gaan we ook meteen naar de mensen toe, ook ’s nachts, gewoon om die familie even te steunen en bij te staan in die eerste uren nadat ze net iemand verloren hebben.

Levenservaring en empathie
Wat je niet kunt leren, is hoe je iemand moet aanvoelen. Empathie is echter wel een groot dingetje als het om het invullen van je CV aankomt. En daar komt nog iets bij kijken: levenservaring. Iemand van 18, die beide opa’s en oma’s nog heeft, zal zich nooit kunnen verplaatsen in een dochter van 40 die net haar moeder heeft verloren aan kanker.

‘Als ik later groot ben, wil ik uitvaartverzorgster worden!’
Dat zal je niet gauw iemand horen zeggen. Daarom zie je ook dat de meeste mensen in het vak ‘erin gerold’ zijn. Meestal komen mensen voor het eerst in contact met het vak als ze zelf een overlijden van dichtbij meemaken, als ze gezien hebben wat een goede uitvaartverzorg(st)er kan betekenen in zo’n moeilijke periode.

Schijn bedriegt
Maar dat beeld dat veel mensen van een uitvaartverzorger hebben, klopt niet helemaal. Als wij aan tafel zitten, hebben wij alle tijd van de wereld (zo lijkt het dan toch) en staat de familie centraal. De wereld staat even stil en alles draait om het mooie afscheid. In werkelijkheid draait de wereld natuurlijk gewoon door en meerdere families maken tegelijkertijd hetzelfde mee. Maar dat mag jouw familie op dat moment niet merken. Ook niet dat jij op de achtergrond je benen onder de bips uit rent om alles toch maar op tijd geregeld te krijgen. Behalve stressbestendig zijn moet je dus ook sterk in je schoenen staan.

Psychisch
Het continu schakelen tussen de verschillende families en gevoelens maakt het vak een stuk minder romantisch dan het zo op het eerste gezicht lijkt. Alle bijkomende emoties maken het er ook niet gemakkelijker op. Een foutmarge is er niet. Alles moet in één keer goed en je mag niks vergeten. Ook maakt het een groot verschil of het om een 90-jarig opaatje gaat dat een mooi leven achter de rug heeft, of dat het om een jonge vrouw gaat die twee jonge meiden achterlaat. Het gevaar is reëel dat je je werk mee naar huis neemt. En dan is een partner die helemaal achter jou en je werk staat echt wel een vereiste.

Maar… De bijzondere waardering die je krijgt na weer een mooi afscheid maakt alles goed. Dan weet je weer waar het in het leven allemaal echt om draait, en dat is niet om spulletjes of geld!

Harriëtte Verheijen-Charmant
uitvaartverzorgster