Nog lichtelijk nahijgend van de inspanning komt hij aanlopen. ‘Ik heb zojuist de hele zolder aangeveegd. Ik vond er een nog helemaal gaaf karkas van een vogel. Dat ga ik op een doek plakken en verder bewerken’, kijkt hij alweer enthousiast vooruit naar een volgend werkstuk.

Zolang hij zich kan herinneren, was Rob van Trier al bezig met tekenen en schilderen. ‘Als klein manneke moest ik een keer een boodschap doen voor mijn vader’, vertelt de kunstenaar met een licht Brabants accent. ‘Ik weet het nog goed. Het was vlak voor etenstijd. Mijn moeder was de aardappelen aan het schillen en ik kon nog snel even naar de winkel om scheermesjes te kopen. Al huppelend kwam ik bij de kassa en daar zag ik een schilderkistje met tubetjes olieverf staan. Het geld dat ik mee had gekregen voor de scheermesjes was precies genoeg om de verf te kopen.’ De kunstenaar in de dop kon de verleiding niet weerstaan en kocht in een impuls het kistje met verf. ‘Onderweg naar huis begon ik me wel af te vragen hoe ik dat nu moest oplossen, en eenmaal thuis rende ik snel naar boven. Daar maakte ik het kistje open en kneep ik wat verf uit enkele tubes, zodat het in ieder geval niet meer geruild kon worden. Na het eten heb ik het toch maar opgebiecht. Ik moest voor straf naar mijn kamer, maar dat vond ik helemaal niet erg. Integendeel: ik vond het heerlijk, want ik kon met de verf aan de gang’, schatert Rob nog bij de gedachte. ‘Het was mijn eerste kennismaking met olieverf. Tot die tijd had ik alleen maar met potlood getekend.’

Kunstacademie
Rob wilde na de middelbare school graag naar de Kunstacademie. ‘Ik zat op de lts, maar om de door mij zo gewenste opleiding te kunnen doen, moest ik in ieder geval een mavo-diploma hebben. Daarom ben ik de avond-mavo gaan doen, maar toen ik bijna mijn diploma op zak had, werden de toelatingseisen van de Kunstacademie veranderd en werd je alleen nog maar met een havo- of vwo-diploma toegelaten. Ik heb die opleiding dan ook nooit gevolgd. Maar mijn beide dochters wel’, vervolgt hij vol trots. ‘Ze hebben allebei een indrukwekkende carrière opgebouwd en hun werk is bekend in binnen- en buitenland.’

Expositie in Houston
‘Hoe mijn werk bekend is geworden in het buitenland? Tja, dat is een bijzonder verhaal’, steekt de kunstenaar van wal. ‘Het begon in de eerste jaren van mijn huwelijk. Mijn oudste dochter was nog maar pas geboren en ik voelde ineens een onbedwingbare drang om in Zuid-Frankrijk te gaan schilderen. Ik had een gezinnetje en er moest natuurlijk brood op de plank komen, dus iedereen verklaarde me voor gek. Maar ik voelde dat er iets zou gaan gebeuren en dat het wel goed zou komen, dus ik vertrok met mijn schildersezel naar de Provence. Ik werd daar opgemerkt door een paar Amerikanen die mijn werk bewonderden. Ze nodigden me uit om naar Houston in Texas te komen om een expositie te geven. Zo gezegd zo gedaan, en ik ben met 45 schilderijen onder mijn arm naar Amerika afgereisd.’

Armani en Ferrari
Zijn expositie in Houston was een succes en legde Rob geen windeieren. ‘Ik deed er interessante contacten op’, vertelt Rob nonchalant, zonder een zweem van arrogantie. ‘Het zegt me allemaal niet zoveel, zolang ik maar kan schilderen. Ik zal in ieder geval nooit naast mijn schoenen gaan lopen.’ Zo ontmoette hij Giorgio Armani. ‘Ik had geen idee wie hij was en wat hij voor werk deed. Ik werd in zijn limousine naar mijn hotel gebracht en ’s avonds hebben we samen heel chic gegeten. Het was een heel toffe en fijne ontmoeting en via hem kwam ik ook in contact met Ferrari. De meneer van die auto’s’, zegt hij er voor alle duidelijkheid grijnzend achteraan. ‘Ik heb ook nog een heel groot kunstwerk gemaakt in Irak’, vervolgt Rob zijn verhaal. ‘Het is een tegeltableau van 120 meter lang en 5 meter hoog. Ik kende een vrouw die jaren geleden als vluchteling naar Nederland was gekomen. Het was haar wens om een kunstwerk te mozaïeken en toen ze op een gegeven moment weer terugging naar haar vaderland, heeft ze mij gevraagd om hieraan mee te werken.’

Afscheidskus
Op dit moment is Rob in Dordrecht bezig aan een glazen kunstwerk in het Tomadohuis. ‘Ook dit wordt een groot object van 8 bij 10 meter en het komt in een nis van het monumentale pand te staan. Ik werk volgens een applicatietechniek, waarbij ik gesneden stukken glas op elkaar verlijm. Het is een soort beeldhouwen met glas. O, het wordt zo mooi’, verzucht Rob vol passie. ‘Mijn meest recente werk is altijd mijn favoriet. Maar als het af is, zet ik mijn handtekening erop en neem ik afscheid met een kus. Dan is het klaar en richt ik me weer op wat nieuws. Mijn creativiteit gaat maar door; dat stopt nooit.’