Jarenlang werkte ik als communicatieadviseur in dienst van grote organisaties. Toen mijn vader en een goede vriendin kort na elkaar overleden aan kanker, begon ik me af te vragen of ik dat nog wilde doen tot mijn pensioen. Het antwoord was nee, want ik had het idee dat ik mezelf aan het uitputten was. Als ik om half zes naar huis ging, was het gebruikelijk om te horen ‘Neem je een middag vrij?’. Dat soort culturen. Ik heb toen de aandacht verlegd naar persoonlijke communicatie, en later ben ik een praktijk gestart voor persoonlijke ontwikkeling. En omdat ik sinds een reis naar Azië mediteerde, ben ik eveneens opleidingen gaan doen tot mindfulness- en zelfcompassietrainer.

In 2012 kreeg ik endometriumkanker, baarmoederslijmvlies. Daar schrok ik natuurlijk van, hoewel ik in mijn familie al veel met kanker te maken had gehad. Ik kwam terecht in een achtbaan van twee operaties en zes weken bestraling. Dagelijks naar het UMCG en iedere dag misselijk. Dat was geen pretje. En toch merkte ik dat al die mooie methoden waarin ik was geschoold mij enorm hielpen; vooral mindfulness en zelfcompassie. Want hoe ga je om met de onzekerheden, spanningen en emoties die kanker met zich meebrengt? Ik was vaak in staat om me over te geven aan de situatie, zonder ertegen te vechten, ervoor te vluchten of erin te verdrinken. Natuurlijk lukte dat de ene keer beter dan de andere. Soms merkte ik dat ik op de automatische piloot zomaar in een verslechterde stemming was beland. Met zelfcompassie kon ik dan vriendelijk blijven voor mezelf en voor mijn lichaam.

Het UMCG vroeg me als mindfulnesstrainer mee te werken aan wetenschappelijk onderzoek naar de rol van mindfulness na behandelingen voor erfelijke borst- en eierstokkanker. De resultaten zijn nog niet bekend, maar de deelnemers hadden veel waardering voor de training en waardeerden ook dat het ziekenhuis zoiets doet.

Graag zou ik zien dat lichamelijke zorg en psychische zorg meer gecombineerd worden aangeboden, zodat je je als patiënt niet hoeft te voelen als een auto waaraan wordt gesleuteld en die daarna de garage wordt uitgereden. Na de achtbaanrit stond ik namelijk verdwaasd op straat en vroeg ik me af ‘Mag ik nu verder met leven en hoe dan? En van wie heb ik eigenlijk toestemming nodig?’ Ook had ik last van angst voor terugkeer. Hiervoor heb ik hulp gezocht bij Het Behouden Huys in Haren, waar ik later mindfulnesstraining ging geven.

Ik wens iedereen die geconfronteerd wordt met een ernstige ziekte de best mogelijke behandelingen. Hierbij hoort voor mij ook een goede psychische ondersteuning.