Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Morgen bel ik de dokter….. (Of overmorgen…als ik tijd heb)
    Rate this post

    De meeste lezers van dit mooie blad, en ook van mijn columns, weten dat ik niet over mijn werk of bedrijf schrijf. Alleen deze keer heb ik ervoor gekozen om dat wel te doen. Waarom? Omdat het thema deze keer te maken heeft met de ziekte Kanker. De ziekte met de grote K. Ook ik als uitvaartverzorger krijg ermee te maken. Soms met mensen die ziek zijn. Die het gelukkig gaan redden, maar toch hun wensen willen vastleggen. Maar de meeste keren mag ik naar verdrietige nabestaanden, omdat hun dierbare de strijd heeft verloren en is overleden. Dan zie ik weer de impact die deze ziekte heeft. Jong of oud, dik of dun, sportief of niet, gezonde levensstijl of juist niet, lelijk of knap, groot of klein … deze ziekte maakt geen onderscheid, houdt geen rekening met wie of wat dan ook. Keihard.

    Het enige wat ik dan nog kan doen, is met nabestaanden ervoor te zorgen dat we samen op reis gaan door het levensverhaal van hun dierbare en zo uitkomen bij een afscheid dat bij hen past. Mooie herinneringen delen. Karaktereigenschappen bepraten. Wie was hij of zij? Muziek kiezen. Foto’s uitzoeken. Alles met een lach en een traan. Zodat men na afloop met een goed en tevreden gevoel naar huis gaat en er na alle hectiek weer rust en ruimte komt. Want een goed afscheid helpt nabestaanden verder.

    Helaas kom ik tijdens het luisteren naar nabestaanden er ook vaak achter dat er frustratie is. Waarom? Omdat er te laat met een onderzoek begonnen is. Te laat een diagnose is gesteld. Te laat met een behandelplan begonnen is. Dat als er eerder ingegrepen was, de kans op overleven veel groter was geweest. Maar hoe komt dat? En kun je er zelf soms iets aan doen?

    Ik denk dat je zelf ook iets kunt doen. Luisteren naar je eigen lichaam. Als je al (stiekem) een tijdje niet lekker in je vel zit, alles weg wuift met excuses dat je hard gewerkt hebt. Beetje stress. Slecht geslapen. Te veel aan het hoofd hebben. Geen tijd om hierover na te denken. Kinderen, partner, werk, vrienden, familie, geen tijd. Morgen ga ik naar de dokter. En dan toch weer aan het einde van de dag erachter komen dat je zelf weer op de laatste plaats staat. En als je dan eindelijk bij de dokter komt, je niet weg laten sturen met een aspirientje of iets dergelijks. Je voelt zelf vaak heel goed aan wanneer het écht niet goed is. En niet een griepje of wat moe. Kom op voor jezelf, luister naar jezelf. Neem tijd voor jezelf. Vraag om onderzoek. Ga voor een second opinion als je het niet vertrouwt. Zo kan het gebeuren dat áls er iets mis is, je er ‘op tijd bij bent’ zoals dan gezegd wordt. Dan zijn je kansen op genezing vele malen groter.

    Er is ook iets positiefs. Er zijn de afgelopen decennia heel veel onderzoeken naar kanker gedaan. De technieken om iemand te onderzoeken zijn enorm verbeterd. De behandelplannen en mogelijkheden worden steeds uitgebreider en beter. Het percentage mensen dat geneest gaat omhoog. Medicatie wordt beter en specifieker. Steeds meer kennis. En misschien komt er ooit een dag dat de ziekte met de grote K een ziekte wordt waar men niet meer van schrikt. En de impact ervan steeds kleiner wordt. Wie zal het zeggen?

    Maar tot die tijd geven we de strijd niet op. Gaan we door met donaties, onderzoek, behandelmethodes. En steunen we al die kanjers die vechten voor hun leven door de strijd te winnen. Samen, met ons. Dus ook met jou, lezer. Daarom vraag ik je om ervoor te zorgen dat je goed bent voor jezelf. En toch de dokter belt. Tijd of geen tijd, zin of geen zin.

    Beste lezer, ik wens je alle goeds en gezondheid toe. Geniet van het leven, maak er iets van. En sta af en toe eens stil bij jezelf. Of bij de collectant van het KWF. Oh ja, en soms, heel soms bij je huisdokter….

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply