Zij wil graag onderzoeken waar haar onzekerheid vandaan komt en waarom ze altijd maar wil ‘pleasen’. Coachees zijn vaak op zoek naar inzicht in hun -persoonlijkheid: ‘Waarom ben ik eigenlijk zo? Waarom doe ik dat eigenlijk?’

In dit geval kwam ze tijdens een van onze sessies een situatie uit haar kinderjaren op het spoor die haar op weg zou helpen bij de beantwoording van haar vragen. Ze voelde ineens hoe eenzaam ze zich vroeger gevoeld heeft. In haar beleving was en is haar gezin van herkomst een liefdevol en warm gezin. Ze vond het dan ook erg moeilijk om te accepteren dat ze zich binnen dat mooie gezin eenzaam heeft gevoeld. Maar het weer opnieuw voelen van die eenzaamheid gaf haar ruimte. Ze voelde zich opgelucht: ze kon plotseling toegeven dat ze zich als klein meisje vaak niet gezien en niet gewaardeerd heeft gevoeld.

Ze is het jongste kind en heeft een tweeling als oudere broers. Haar ouders vormen een hecht ouderpaar. Naast de twee-eenheid van haar broers en de twee-eenheid van haar ouders voelde ze zich alleen. Haar vader gaf haar soms wel het gevoel dat ze gezien en gewaardeerd werd. Toen haar vader plotseling ernstig ziek werd, viel voor haar die speciale waardering weg. Het kleine meisje is toen, ter compensatie, naar waardering van anderen gaan zoeken. Ze is gaan ‘pleasen’. En dat doet ze nog steeds. Bovendien hebben haar oudere broers, die met zijn tweeën een heel sterk team vormden, alles voor haar beslist. Ze hoefde zelf geen keuzes te maken; die werden voor haar gemaakt. Ze heeft nooit geleerd om eigen keuzes te maken. Ze weet niet hoe ze dat moet doen. Ze twijfelt bij alles: ‘Is dit wat ik wil?’ Dat maakt haar onzeker.

Veel coachees voelen zich schuldig als ze hun vroege ontwikkeling onder ogen beginnen te zien: ‘Kom niet aan mijn ouders!’ En dat is precies wat er niet gebeurt: het gaat immers niet zozeer om de ouders, het gaat om de beleving van de coachee over haar eigen opgroeien. Het komt vaak voor dat twee kinderen uit hetzelfde gezin hun kindertijd anders ervaren hebben. Wanneer een coachee in staat is om zonder oordeel en met heel veel liefde naar haar ouders en haar kindertijd te kijken, zullen de kwartjes gaan vallen: ‘O, dáárom ben ik zo!’ En: ‘Dáárom doe ik dat!’

Hoe je leven begint, heb je niet in de hand. Hoe de eerste jaren van je leven lopen, heb je ook niet in de hand. Als kind sta je open voor alles wat er om je heen is en gebeurt. Alles wat er bij je binnenkomt, vermengt zich met wat er in het unieke zelf aanwezig is. Er ontwikkelt zich een ‘ik’ en het ‘ik’ ontwikkelt gedrag. Hoe je leven als bewuste en verantwoordelijke volwassene loopt, heb je wél in de hand. Je bent uiteindelijk alleen zelf verantwoordelijk voor je geluk! Daarvoor zul je keuzes moeten maken die goed voor jou zijn. En dat kan alleen als je weet wie je bent en wat je wilt.

Lilian Smits