Mijn moeder was zwanger van mij en aan alles voelde ik dat ik heel welkom was. Net zoals mijn oudere broer werd ik veel te vroeg geboren, en ik was ook nog achtergebleven in groei. Gelukkig had ik geen grote problemen en moest ik alleen groter worden. Mijn broer had wel de nodige problemen gehad, waardoor mijn ouders het moeilijk vonden om me aan te raken en aan me te hechten.

Eenmaal uit het ziekenhuis huilde ik veel, want ik had me in de couveuse erg verlaten gevoeld. Door mijn huilen was het opnieuw moeilijk voor mijn ouders, omdat ze niet begrepen hoe me konden troosten. Bij haptotherapeut Ellen Schoemaker bleek er meer aan de hand te zijn. Mijn ouders hadden het schuldgevoel en de verwarring over de vroeggeboorte nog niet achter zich gelaten en wilden veel te goed voor me zorgen. Ook als baby voel je dat, en ik kon alleen door te huilen laten weten dat het me te veel was. Toen mijn ouders zich leerden ontspannen en de geschiedenis aanvaarden werd het ook voor mij gemakkelijker te ontspannen. Mijn ouders leerden me zó aan te raken dat ik me gekoesterd voelde. Hun handen veranderden van handen die goed willen zorgen in handen waarvan ik voelde dat ik in hun hart gedragen werd.

Zo kon ik mijn verzet tegen de eenzame start opgeven en leerde ik me via hun handen over te geven aan het leven.