Beste Mirjam, ongeveer drie jaar geleden kwam ik via een vriendin met mijn zoon Quinten (toen 8 jaar) bij jou. Quinten had al vanaf zijn geboorte last van chronische obstipatie, en toen we bij jou kwamen, was het zover dat Quinten niet meer zelf kon  poepen, om de drie dagen een klysma kreeg en  inmiddels dusdanig getraumatiseerd was dat zijn gedrag gerust ‘onhandelbaar’ genoemd kon worden.

Als baby kreeg Quinten (op advies van het consultatie­bureau) de fles met een scheutje lijnzaadolie, daarna stapten we over op een speciale babymelkmix voor baby’s met obstipatie. Toen dat niet hielp, zijn we bij een kinderarts in het ziekenhuis in onze toenmalige woonplaats terecht­gekomen, waar de ontlasting gedurende een periode in het laboratorium werd onderzocht en waar bloed- en zweettesten zijn gedaan. Er werd niets afwijkends gevonden. Quinten kon wellicht regelmatig een scheutje Lactulose nemen en een en ander zou vast beter gaan tegen de tijd dat hij zindelijk zou worden. Zo tobden we verder, maar Quinten werd qua ontlasting nooit echt zindelijk. Hij had last van ‘faux diarree’, wat betekent dat zijn buik zó vol met keiharde ontlasting zat, dat hij (oncontroleerbaar) natte ontlasting lekte. Als hij dan echt moest poepen, zat hij gillend op de wc… Buiten alle pijn werd Quinten steeds onzekerder. Ik werkte niet in die tijd, zodat hij tussen de middag altijd naar huis kon waar hij zich snel kon  verschonen. Niemand mocht het weten, zien of ruiken.

In onze nieuwe woonplaats zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan en de medische molen ingegaan. Daar kreeg Quinten zijn eerste klysma’s. Een ramp, maar ook een bevrijding en een paardenmiddel om even ‘lekker’ leeg te zijn. Er zijn buikecho’s en rugfoto’s gemaakt en bloedonderzoeken gedaan, maar er werd geen aanwijsbare oorzaak gevonden voor zijn probleem. Dus kwamen we bij de kinderpsycholoog terecht. Wellicht zat het ‘tussen de oren’. Raar, als je bedenkt dat Quinten dit probleem sinds zijn prille bestaan had, maar ik stond inmiddels overal open voor. Ook hier kwam niets bijzonders uit, dus door naar een diëtiste. Ook hier bleek dat zijn voedingspatroon goed was. Misschien konden we de halvarine vervangen door margarine? Inmiddels hielp de Lactulose helemaal niet meer en had Quinten steeds vaker geen ontlasting in 3 dagen, waarna hij dan een klysma kreeg. De vieze broeken namen hiermee af, maar het probleem was geenszins opgelost.

Via via hoorde ik van een ‘poeppoli’ in het AMC in  Amsterdam. Via deze poli kreeg ik een recept voor metamucil, een goedje dat de ontlasting gelatine-achtig maakt en dat een tijdje goed leek te helpen. Maar ook hier leek gewenning op te treden, en het werkte op een gegeven moment gewoon niet meer… Moedeloos waren we. Quinten kón echt niet meer zelf naar de wc, had een bloedhekel aan de klysma’s en ik moest hem elke keer smeken of ik hem er alsjeblieft één mocht geven als ik hem weer helemaal krom zag lopen van de pijn met samen­geknepen billen en een grauw gezicht… Aan de andere kant was ik zó bang, en was ik ervan doordrongen dat als we zo verder gingen, zijn darmen steeds luier zouden worden en dat het helemaal nooit meer goed zou komen. Mijn vriendin, die ervan overtuigd was dat ze door jouw behandeling eindelijk zwanger van haar tweede was geraakt, gaf me jouw adres. Ik heb het je later wel eens verteld: ontzettend raar vond ik jouw werkwijze met al die spannende buisjes met pilletjes en dat rare piepjesapparaat, maar je had van mij ook met een toverstokje mogen zwaaien. Ik was bereid alles te geloven, als het maar hielp! Eerlijk gezegd: ik vind het nog steeds raar. Je hebt uitgelegd hoe het werkt, maar mijn misschien te nuchtere verstand kan niet bevatten dat de ‘vegatest’ werkt zoals die werkt, maar dat het helpt, is onbetwist zeker!

Na een eerste onderzoek kwam jij erachter dat Quinten een parasiet in zijn darmen had (een hele kolonie inmiddels, die het prima naar de zin had) en een verwaarloosde salmonellavergiftiging. Deze gingen we als eerste te lijf. Daarna gingen we de parasiet te lijf met homeo­pathische middelen, een middel om de stoelgang te bevorderen en een dieet zonder kaas en rood vlees. Het proces is langdurig geweest met ups en downs. Quinten kon in het begin soms weer zelf naar de wc (wat op zichzelf al een wonder was), maar regelmatig moesten we toch nog wel van de klysma’s gebruik­maken. Maar langzamerhand ging het steeds beter. Toen de parasiet weg was, heb je de middelen steeds aangepast aan zijn lichamelijke situatie op dat moment, om zijn darmen, darmwand enzovoort sterker te maken en te optimaliseren. De middelen voor de stoelgang hebben we langzaam afgebouwd. Ondertussen ben je  ook ­Quintens stress te lijf gegaan, en dat maakt een verschil van dag en nacht!

We zijn nu 3 jaar verder en Quinten is sinds 4 maanden volledig van alle middelen af, hij sport, speelt en heeft veel vrienden, het gaat super op school en (ik dacht niet dat ik dit ooit zó zou zeggen) doet de wc dagelijks lekker stinken! Hij kan volgende maand ontspannen en zonder pijn op kamp met groep 8 en na de zomer zorgeloos naar de HAVO.

Mirjam, reuze bedankt voor jouw hulp! We zijn zó blij dat jij op ons pad kwam in een voor ons écht uitzichtloze periode. We hopen dat we, als er nog iets mocht zijn, weer van jouw diensten gebruik mogen maken. We wensen je veel succes met je opleidingen, je praktijk en alles wat belangrijk voor je is. Nogmaals bedankt.

– Quinten en Mirjam