Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Ruth Jacott: ‘Ik heb geleerd wat écht belangrijk is
    Rate this post

    Mooie make-up, uitbundig haar en prachtige designers outfits. Ruth Jacott kijkt onbevangen in de lens en volgt de aanwijzingen van de fotograaf nauwlettend op. Ze straalt en flirt met de camera. ‘Dit is fabulous, ik vind het geweldig’, klinkt het enthousiast als ze weer in de kleedkamer staat om een andere creatie van fashion­designer Else Hardjopawiro aan te trekken. In het theater en voor de camera’s is ze een echt podiumbeest, maar daarbuiten, wanneer ze weer ‘gewoon’ Ruth is, houdt ze er niet van om in de spotlights te staan.

    ‘Mijn vak is mijn grootste passie’, straalt Ruth. ‘Dat showelement, even helemaal een ander mens worden en daarmee het publiek vermaken. Geweldig! Die transformatie is zo leuk! In het dagelijks leven draag ik nauwelijks make-up. Ik doe hooguit wat eyeliner en lippenstift op. Dan zie je de mensen wel staren en soms word ik ook aangesproken of ik het echt ben. Die aandacht privé is nu eenmaal iets wat erbij hoort, maar het is niet altijd leuk. Ik vind het ook niet nodig om op een voetstuk geplaatst te worden omdat ik toevallig een bekende Nederlander ben. Het stelt allemaal niets voor, het is gewoon gebakken lucht. Het wordt allemaal zo opgeblazen. Ergens komt dan toch weer dat stille meisje van vroeger om de hoek kijken. Ik was een heel schuchter kind. Als je mij ergens neerzette en je vertelde me dat ik nergens aan mocht komen, zat ik een uur later nog netjes op mijn stoel. Ik kwam nooit in de problemen en heb ook nooit een pak slaag gehad’, blikt Ruth terug.

    The Supremes
    Ruth stond voor het eerst op het podium toen ze 14 jaar oud was. ‘Tot dat moment zong ik alleen maar op mijn slaapkamer, met mijn borstel als microfoon’, schatert ze. ‘Toen ik 9 was, zag ik voor het eerst The Supremes op tv. Op dat moment ging er een wereld voor me open. Ik zag drie zwarte vrouwen waarmee ik me kon identificeren. Alles klopte: hun mooie kleren, hun haar. Ik vond het fantastisch! Dat wilde ik ook! Stiekem sloop ik tussen de middag, als we bij opa en oma aten, samen met mijn nichtjes naar zolder waar een pick-up van mijn oom stond. Daar draaiden we plaatjes van The Supremes die we vervolgens nadeden. Dat mijn oom, die in een bandje zat, mij op mijn 14de onverwachts de bühne opriep om te zingen, vond ik doodeng. Maar je ging er niet tegen in als je ouders, opa, oma, oom of tante je iets opdroeg. Dan deed je dat gewoon. In de pauze werd er nog snel even geoefend en toen moest ik het podium op. ‘I don’t know how to love him’ heb ik gezongen. Tot mijn grote verbazing volgde er een enorm applaus en dat voelde zo goed!’

    Na haar eerste optreden ging Ruth daarom meedoen aan talentenjachten en later zong ze in een bandje. ‘We hadden het leuk met elkaar. Vooral het bandje voelde veilig, want dan ging niet alle aandacht naar mij uit. Net als tijdens mijn periode als backing vocalist die daarna volgde. Ik zong bij allerlei bekende artiesten in het achtergrondkoortje. Als ik daar nu op terugkijk, was dat een geweldige tijd. Soms ging je op je bek, maar daar leerde je alleen maar van. De top is niet eens het leukste, het was vooral de weg ernaartoe. Dat vind ik wel eens jammer aan die talentenprogramma’s op tv. Iedereen wil meteen beroemd worden en succes hebben. Op die manier mis je zoveel.’

    Ballen
    Dat schuchtere uit haar jeugd schudde Ruth niet zomaar van zich af. ‘Ik kreeg pas echt ballen toen ik de musicalwereld instapte’, grijnst Ruth. ‘Hans Vermeulen maakte me erop attent dat de musical Cats naar Nederland kwam. Hij vond dat ik moest auditeren. Daar moest ik gelijk laten zien wat ik mijn mars had en dat viel niet mee! Want doe maar eens een krolse kat na terwijl iedereen naar je kijkt’, schatert ze. ‘Maar die musicals hebben me wel gevormd. Ik heb er leren acteren en presenteren. Het gaat niet alleen om je tekst of wat je zingt: ook je mimiek en lichaamstaal zijn zo ontzettend belangrijk als je op het podium staat. Daar heb ik ontzettend veel van geleerd.’

    Zeven magere jaren
    Na haar deelname aan het Eurovisie Songfestival in 1993 brak Ruth ook door bij het grote publiek. Er volgden grote hits en mooie theatershows. Toch ging niet alles van een leien dakje. ‘Ik heb zeven magere jaren achter de rug’, vertelt Ruth eerlijk. ‘Mijn relatie ging na ruim 20 jaar stuk, tijdens de generale repetitie van ‘A lady on stage’ brak ik mijn voet waardoor de hele theatershow acht maanden moest worden uitgesteld en ik ben diverse keren geopereerd aan mijn schouders en knie. Mijn leven was ook eigenlijk te mooi, te perfect’, vindt Ruth. ‘Een beetje tegenslag is helemaal niet verkeerd. Het gaat erom hoe je daar zelf mee omgaat. Ik ben niet het type dat gaat zitten mokken: pak  je shit op en doorgaan. Je moet er gewoon mee dealen.  Het is wat het is. Dat is wel altijd mijn levensfilosofie  geweest. Luister, het was geen pretje, en ik zal ook niet  beweren dat het makkelijk was, maar gelukkig had ik goede mensen om me heen. Lieve familie en vrienden op wie ik terug kon vallen. Dat is zó belangrijk.Ik ben altijd een workaholic geweest, maar ik heb hierdoor wel geleerd wat écht belangrijk is. Zo probeer ik er elke dag te zijn voor mijn ouders. Ze zijn 83 en 84 en nog gezond, maar ook heel fragiel. Ik wil dat ze het fijn hebben, quality time met hen doorbrengen. Genieten van elk moment, van elke dag.’

    Ouder worden
    ‘Ik vind het niet erg om ouder te worden, het leven wordt alleen maar mooier’, lacht Ruth. ‘Natuurlijk zorg ik goed voor mijn lijf en mijn uiterlijk, dat moet ook wel in dit vak, maar waarom zou je mopperen over elk rimpeltje? Je moet het juist omkeren: wees blij dat je ouder mág worden! Plannen voor de toekomst maak ik niet, ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ik zou het graag nog jaren willen volhouden, theater is nu eenmaal echt mijn ding, daar ligt mijn passie. Maar als ik het echt voor het kiezen had, zou ik nog wel eens in een film willen spelen in een rol waarin je  Angeline Jolie vaak ziet. Dat stoere. Maar we zien wel, ik laat de toekomst gewoon op mij afkomen. Pluk de dag.’

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply