Een vrouw uit Groningen. Een leven zoals velen kennen: een gezinsleven, familie, vriendinnen, hobby’s en een baan. Een leven vol gebeurtenissen; positief en minder positief. Bij een maandelijkse controle bij haar huisarts werd er echter een knobbel gevoeld in haar linkerborst. Gelukkig een cyste. ‘Mooi, dat viel mee.’ Maar in de rechterborst bleek ook nog ‘iets’ te zitten.

Uitslag rechterborst
Na een aantal dagen mocht ze terugkomen voor de uitslag. Tot nu toe ging ze elke keer alleen, maar dit keer nam ze haar vriend mee. ‘Misschien omdat ik in mijn achterhoofd had: dit is niet oké.’ De arts was heel duidelijk en direct: ‘Het is een tumor, kwaadaardig.’ De tumor was klein; iets groter dan een doperwt. Dat de tumor klein was, vertelde ze aan iedereen. Dit was een houvast en een extra bevestiging voor haar. ‘Klein, dus goed te doen!’ Ze voelde zich niet ziek, maar toch moest ze aan haar dochters gaan vertellen dat hun moeder borstkanker had. Ze besloot om toch eerst naar haar werk te gaan, in plaats van thuis zitten wachten. Eenmaal thuis: grote paniek, maar slechts een minuut. Terug naar het nu en zaken die echt belangrijk waren voor een bijna 18-jarige: ‘O mama, ik heb zó’n zin in mijn verjaardag volgende week!’

Traject operatie
De dag van de operatie wilde ze graag alleen doen.
‘Maar wat is alleen, als je van zoveel lieve vrienden en ­familie berichtjes krijgt dat ze aan je denken?’ Een week daarna kreeg ze de uitslag: vrij van kankercellen. ­Opluchting! Nu dan alleen nog de bestralingen.

21 bestalingen
Drie weken na de operatie begonnen de bestralingen; 21 in totaal. ‘Ik wilde graag iets hebben om die 21 keer af te strepen, als houvast. Mijn vriendinnetje had een ‘kalender’ gemaakt van klavertjes vier, en na iedere bestraling mocht ik daar een lieveheersbeestje op plakken. Samen hebben we het eerste lieveheersbeestje geplakt! Die kalender was ontzettend belangrijk voor mij. Iedere dag werd ik blij ­wanneer ik weer een lieveheersbeestje mocht plakken. Het traject vloog hierdoor voorbij en uiteraard was het laatste lieveheersbeestje de mooiste om op te plakken.’

Terugblik
‘Het lijkt alsof ik er zó doorheen gefietst ben. Lichamelijk heb ik weinig hinder ondervonden. Natuurlijk heb ik wat last gehad van de wonden na de operatie. En ja, in de derde week van de bestralingen was mijn energieniveau gedaald tot het nulpunt. Nu, bijna twee weken na de laatste bestraling, voel ik me weer goed. Maar ik heb echt wel mijn momenten gehad hoor. De angst dat mijn kinderen mij misschien zouden ­verliezen… Gelukkig heb ik steeds kunnen doorwerken. Ik ben ontzettend blij met de steun van mijn gezin, familie, vrienden, collega’s en werkgever. Ik heb dit op mijn manier kunnen doen: werken, uit eten, hardlopen, lezen en op de bank hangen. Net alsof ik geen kanker had!