Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Het verhaal van het kind moet verteld worden
    Rate this post

    Ik mag dit werk zielsgraag doen, het is mijn leven, maar op een kinderuitvaart zit niemand te wachten. Dat hoort gewoon niet. Toch geeft het een goed  gevoel als de ouders mijn hulp daarvoor inroepen  en ik hen mag helpen. Dat ik wat mag en kan betekenen en bij mag dragen aan een uitvaart die de  herinnering aan het kind recht doet.

    Ik heb al veel uitvaarten verzorgd, maar een kinderuitvaart vergeet je nooit. Die staat voor altijd op je netvlies gebrand. Soms is er een ziekte aan voorafgegaan, soms komt het overlijden onverwachts, maar het blijft een emotionele gebeurtenis. Een kind verliezen is een kind verliezen,  zelfs al is het volwassen. Het verdriet wat ik dan bij de ouders zie, is nog intenser dan de dood van een partner.

    Rituelen
    Zeker als het om een jong kind gaat, zie ik wel een verschil met een uitvaart van bijvoorbeeld een ouder iemand.  Dat persoonlijke stukje is altijd al enorm belangrijk,  maar het is net of dat bij kinderen nog meer waarde heeft.  Elk kindje heeft zijn eigen verhaal, ook al is het nog zo jong gestorven. Ik vind het heel belangrijk om aandacht te besteden aan hoe een kind herinnerd wordt. Dat is heel persoonlijk en natuurlijk voor iedereen weer anders. Bij het overlijden van een kind spelen dan ook vaak bepaalde  rituelen een rol. De één doet dat met kaarsen, terwijl de ander juist meer iets heeft met kaarsen of knuffels.  Het verhaal van het kind moet verteld worden, zodat je  de ouders een herinnering mee kunt geven.

    Indrukwekkend
    Niet alleen op de directe familie heeft het overlijden van een kind een enorme impact, maar bijvoorbeeld ook op zijn klasgenootjes. Soms besteedt de leerkracht daar al veel aandacht aan, maar maar als daar behoefte aan is, kan ik daar eveneens een rol bij spelen.

    Voor mijzelf zullen kinderuitvaarten altijd indrukwekkend blijven. Ik heb zelf kinderen en kleinkinderen en daardoor raakt het me extra. Het doet me erg veel, maar het heeft geen zin om mijn emoties de vrije loop te laten of me erdoor te laten meeslepen. De ouders van het kindje  hebben immers niet voor niets mijn hulp ingeroepen.  Maar als ik eenmaal weer thuis of op kantoor ben, neem ik er wel even de tijd voor. Ik ben immers een mens en geen machine. Het verhaal dat de ouders pakt, pakt mij ook. Daar waar ikzelf geraakt word, zit de emotie waar deze mensen mee verder moeten. Daarom loop ik een paar weken na de uitvaart vaak nog even bij hen binnen om te vragen hoe het ermee is.

    – Hans Wachtmeester

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply