Afgelopen week zag ik bij mijn man in de drukkerij een rouwbrief met daarop de tekst ‘Gelijk het gras is ons leven’. Een meneer van 86 jaar had voor zijn overlijden aangegeven dat hij deze tekst op zijn rouwbrief wilde, en zijn familie had dat verzoek ingewilligd.

De eerste gedachte die ik had bij het zien van de tekst, was die aan het nummer ‘Niemand weet hoe laat het is’ van Youp van ’t Hek. Een nummer dat gaat over de kwetsbaarheid van het leven. Met 86 jaar weet je wel dat je tijd er grotendeels opzit, dacht ik nog, maar hoe was dat voor die jonge vrouw van 27 jaar die dezelfde morgen de diagnose ‘borstkanker’ had gekregen? Hoe kwetsbaar moest het leven voor haar zijn?

Er zijn enorm veel mooie en positieve kanten aan het uitvaartondernemer zijn, maar zodra iemand in je naaste omgeving ziek blijkt, geneeslijk of ongeneeslijk, dan is het niet altijd vanzelfsprekend om direct iets van je te laten horen. Niet alleen iemands leven is aanzienlijk kwetsbaar, ook iemands interpretatie. Niet in de eerste plaats is het de zieke die mogelijk vraagtekens zet bij in welke hoedanigheid je iets van je laat horen; meer nog de omgeving. Misschien zit het in mijn hoofd hoor, maar ik zou voor geen goud willen dat iemand maar even de gedachte zou kunnen krijgen dat ik uit zakelijk oogpunt heel betrokken ben bij de zieke. Ik weet dat ik niet de enige ben. Jaren geleden was een bevriende uitvaartverzorger getuige van een eenzijdig ongeval. De inzittende van de auto was op slag dood. Hij heeft, zoals het hoort, eerste hulp verleend, maar is toen met dezelfde gedachte als ik deze week had weggereden zodra de hulpdiensten er waren, puur voor de buitenwereld om maar niet de indruk te wekken dat hij uit zakelijk oogpunt betrokken leek.

De jonge vrouw van 27 jaar had begrip voor de stilte rondom mijn persoon in de eerste dagen. Ze had het ook nodig gehad, want wat een klap was het voor haar geweest om te horen dat ze ernstig ziek was, dat ze kanker had en dat ze er eigenlijk al te lang mee had rondgelopen. Want dat was wat ze me vertelde toen ik bij haar kwam. Ze was al in een verder stadium, zeker nog behandelbaar en te genezen gelukkig, maar cruciale behandeltijd was ze misgelopen. ‘Ik wist het’, zei ze. ‘Mijn lichaam gaf signalen af en ik heb ze genegeerd.’ Dat vond ik begrijpelijk: een drukke baan, een huisarts die haar geruststelde dat het oververmoeidheid was en ze het gewoon wat rustiger aan moest doen. Menig vrouw zou hetzelfde hebben gehandeld. Maar ik begreep ook dat wat haar was overkomen een waarschuwing was voor mezelf. Luister naar je lichaam, herken de signalen en durf vooral te vertrouwen op wat jouw lichaam jou vertelt. Het kan het verschil maken!

– Birgit Boer