‘Anderen helpen: dat is eigenlijk altijd al mijn passie geweest’, vertelt Marije Thepass enthousiast. ‘Dat is ook waarom ik evenementenhulpverlener ben bij het Rode Kruis en lid ben van het noodhulpteam. Ik vind het fijn om onder de mensen te zijn en mijn steentje bij te dragen. Eigenlijk ligt daar ook de oorsprong van mijn bedrijf. Ik werk al sinds 2005 in het onderwijs. De laatste jaren liep ik er steeds meer en vaker tegenaan dat ik sommige van mijn leerlingen niet de dingen kon leren die ze moesten leren. Simpelweg omdat er voor hun allerlei andere dingen meespeelden.

Er ging teveel in die koppies om en je kunt nu eenmaal alleen maar vaardigheden ontwikkelen als je lekker in je vel zit. Het frustreerde me steeds meer als ik zo’n kind zag dat met zijn gedachten bij de scheiding van zijn ouders zat en ik hem niet kon helpen omdat ik daar simpelweg de tijd niet voor kon nemen.’

‘Nu houd ik me al bijna twintig jaar bezig met sport­coachen. In ben echt verslaafd aan roeien. En dan vooral aan het coachen. Ik vind het heerlijk om anderen te helpen om heel goed te worden. Familieleden en vrienden van mij opperden weleens dat ik wat met dat coachen moest gaan doen. Met het oog op de problemen waar ik op mijn werk tegenaan liep, ben ik toen een coachopleiding gaan doen, met als specialisatie kindercoaching. Twee jaar geleden ben ik mijn eigen coachingpraktijk gestart. Het feit dat ik nu echt iets kan betekenen in het leven van die kinderen, dat ik hen daadwerkelijk kan helpen, dat geeft zo ontzettend veel voldoening! Het afgelopen jaar heb ik trouwens ook nog de opleiding Psycho Sociale Basiskennis gedaan waardoor ik me nu kan aansluiten bij de beroepsvereniging. Dat heeft voor mijn cliënten het voordeel dat mijn sessies, afhankelijk van waar ze verzekerd zijn, (deels) vergoed worden door hun zorgverzekering.’

‘Ik sta trouwens ook nog twee dagen per week voor de klas hoor. Dat blijf ik doen, want dat vind ik veel te leuk. Daarbij maak ik natuurlijk ook gebruik van de kennis die ik heb opgedaan, maar een echte kindercoach kan ik op mijn eigen school niet zijn. Dat zou voor de kinderen te verwarrend zijn: op het ene moment ben ik hun juf en op het andere moment hun vertrouwenspersoon waar ze al hun problemen mee kunnen delen. Nee, dat werkt niet’, zegt Marije beslist. ‘Maar het blijft geweldig als ik ze kan helpen. Kinderen zijn zo puur. Daar kunnen wij nog wat van leren.’