Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • ‘Ik voelde eindelijk het nut van het leven’
    Rate this post

    Gedurende mijn jeugd woonden we in een klein, gelovig dorp. Kerkbezoek op zondag was daar vaste prik. Desondanks ben ik binnen ons gezin opgegroeid met de sterke overtuiging dat het geloof klinkklare onzin is. Mijn ouders hebben zich daar altijd tegen verzet. Ze zagen het nut van het geloof niet in. ‘Waarom zouden we in een of andere heilige geloven? Je moet het toch allemaal zelf doen in het leven’, zei mijn vader altijd, ­waarna hij een nieuw blikje bier opentrok.

    Zijn drankgebruik was een groot probleem binnen ons gezin. Ik haatte het als mijn vader ’s nachts weer eens ladderzat thuiskwam; steeds vaker met een kwade dronk. Ons hele gezin had hier last van, want het voelde meer alsof wij ouders van hém waren dan hij van ons. We waren degenen die hem moesten kalmeren als hij op straat tegen voorbijgangers tekeer ging. Ik kan me nog goed herinneren dat we midden in de nacht met hem naar de EHBO-post moesten, omdat hij weer eens was gestruikeld en een zwaar bloedend gat in zijn hoofd had.

    Op een zwarte dag is zijn maag leeggepompt na een ­mislukte zelfmoordpoging in het bos. Dit was de druppel. Ik besloot zo snel mogelijk uit huis te gaan. Al die jaren waren mijn broers, moeder en ik dag en nacht met hem bezig. Het was een heftige tijd, waarin ik sneller volwassen werd dan goed voor me was.

    Toen ik nét 17 jaar was, vertrok ik om te gaan studeren in de grote stad. Ik snakte ernaar om met een schone lei te beginnen en al snel vond ik een kamertje in een leuk studentenhuis. Ik verlangde enorm naar vrijheid en een leven waarin ik weer plezier zou hebben. Langzaam maar zeker realiseerde ik me dat ik mezelf in mijn jeugd nooit echt heb leren kennen. Ik was vooral bezig met de sores rond mijn vader en cijferde mezelf daarbij volledig weg. Nu was het tijd voor mij!

    Die tijd heb ik optimaal benut. Stappen tot diep in de nacht en mijn huiswerk laten versloffen. Liftend langs de snelweg op weg naar het avontuur. Vriendjes en feestjes bij de vleet. Ik leefde! Soms kwam ik mezelf even goed tegen en bekeek ik alles door een grijze waas. Gelukkig had ik een goede vriendin waar ik fijne gesprekken mee had. Dat hielp enorm. Achteraf gezien was deze periode het beste wat mij kon overkomen. Ik had het zó nodig om mezelf te leren kennen. Doordat ik steeds meer bij mezelf kwam, ontdekte ik ook wat mijn echte passies waren. Eén daarvan was de natuur. Met name rozen brachten mij in vervoering. Die perfectie, die rijke kleuren: ik kon er geen genoeg van krijgen. Tegelijk met mijn ontluikende liefde voor de natuur ontstond er een fascinatie voor het geloof. Juist doordat ik mij thuis nooit met het geloof mocht bezighouden, werd ik er steeds nieuwsgieriger naar. Als zoveel mensen geloven, dan móét er toch iets goeds aan zijn?

    Ik bezocht meerdere kerkgemeenschappen en voelde me het meeste thuis bij het katholieke geloof. Voor mij staat dit geloof voor de liefde, het goede voor de ander willen en datgene in je leven doen waar je voor gemaakt bent. Ik voelde me gedragen en ik voelde eindelijk het nut van het leven; gevoelens die ik nooit eerder had gehad.

    Een week nadat ik mij heb laten dopen, besloot ik mijn ­overtuigingen te laten vereeuwigen op mijn lichaam. Inmiddels prijkt er een prachtige roos op mijn bovenarm. Om de roos heen ligt een rozenkrans, als symbool voor mijn nieuwe geloof. Ik heb bewust gekozen voor een tattoo in zwart-wit, omdat dit voor mij staat voor het tijdloze en de onvoorwaardelijkheid. Ik ben ontzettend gelukkig met mijn tattoo, hij past perfect bij de persoon die ik tegenwoordig ben. Inmiddels heb ik het verleden grotendeels achter me kunnen laten. Ik leef nú en dat is wat telt. Momenteel doe ik met veel plezier een opleiding tot fotograaf. Wat mijn favoriete fotografie-objecten zijn? Rozen natuurlijk!

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply