Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Vroeger was alles beter!?
    Rate this post

    Nu het einde van het jaar weer nadert, oud en nieuw in beeld komt, heb ik de neiging om te mijmeren. Hoe was het vroeger, hoe is de situatie nu en waar gaan we naartoe? Om je niet te vervelen met een analyse over het wereldbeeld, wil ik mij beperken tot relaties en de laatste pakweg 100 jaar.

    Vroeger ging je trouwen met je eerste vriendje, of de familie zag om verschillende redenen een goede verbintenis. Als je uit een katholiek milieu kwam, bracht de pastoor een bezoekje om te vertellen dat je niet te lang moest wachten met het krijgen van kinderen.
    Bij diezelfde pastoor ging je te biecht over je misstappen, maar het advies was vrijwel altijd hetzelfde: 3 wees­gegroetjes, een Onze Vader en het niet meer doen. Scheiden was uit den boze.
    De nieuwe gezinnen ontstonden vaak op een natuurlijke wijze: de weduwnaar trouwde met de huishoudster. Zijn kinderen hadden immers een nieuwe moeder nodig. De weduwe trouwde met de vrijgezelle broer van haar overleden man. Liefde, ach, dat was toch vergankelijk. Misschien een beetje een karikatuur, maar dat is de vrijheid van de schrijfster.

    Gemeenschapszin
    Het mooie van die tijd was dat er een uitgebreide gemeenschapszin bestond. De kans dat iemand maandenlang dood in de woning lag, was vrijwel afwezig. De pastoor of dominee waren een vertrouwenspersoon bij wie je je hart kon en durfde te luchten.
    Als ik dan mijn blik richt op de tegenwoordige tijd, dan schrik ik weleens. In onze moderne samenleving zijn we steeds meer behoeftig. We willen meer, ook liefde. We willen liefde ontvangen, maar niet geven. Hierbij gaan we voorbij aan de kunst van het liefhebben: liefde geven. Er is veel meer keuzevrijheid. Je zit niet vast aan je eerste relatie, aan wel of niet trouwen. Anticonceptie geeft mogelijkheden, maar ook nieuwe beperkingen. Een baan is niet meer voor het leven.

    Vertrouwenspersonen
    Mede door social media en de vloggers hoef je niet meer van je stoel af om het idee te hebben dat je van alles op de hoogte bent. Het einde van de wereld is bereikbaar. Maar dicht bij huis zit het onbekende, het verweesde… Relaties lijken op wegwerpartikelen. Hoezo moeite doen om de relatie te behouden? Dat kost toch te veel tijd, en met wie kun je hierover sparren? De rol van een pastoor, dominee, schooldirecteur of burgemeester als vertrouwenspersoon is sterk afgenomen. Hun rol als natuurlijke bemiddelaar is daardoor verwaterd. In het ontstane vacuüm wordt te vaak gekozen voor strijd.
    Het woord ‘vechtscheiding’ komt dagelijks voorbij. Het gelijk willen halen gaat voorbij aan alles wat er was en is. En dat terwijl er zoveel nieuwe mogelijkheden zijn om niet die strijd te voeren, maar onder begeleiding te zoeken naar de overeenkomsten.

    Is het dan nu zoveel slechter? Welnee, als we onszelf maar de kans geven om van de kleine dingen te genieten, te zorgen dat we weten wie onze buren zijn, ons niet laten leiden door de media. Maar bovenal durven lief te hebben, durf meer te geven dan te nemen.

    Als ik dan mijmer over later, dan hoop ik dat mijn kinderen nog steeds de vrijheid ervaren om hun leven te leiden zoals zij dat willen. Dat, als zij in de stad blijven wonen, zij hun buren en straatgenoten kennen, zich betrokken voelen bij hun gemeenschap en het heel natuurlijk vinden om liefde te geven.

    In mijn vakgebied hoop ik dat mediators een natuurlijke plaats hebben gekregen in de gemeenschap, dat zij uitgebreid gebruikt worden om geschillen te bepraten en te belichten. Dat ‘strijd’ in de breedste zin van het woord nog amper voorkomt, de sportieve strijd daargelaten.

    Ja, een mens mag zo zijn dromen hebben, niet?

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply