De eerste maand is ten einde, de verkiezingsretoriek wordt van stal gehaald en in Amerika is een nu al veelbesproken president geïnstalleerd. Het zet mij aan het denken over vroeger en nu: waar gaat het met de wereld naartoe? Aangezien daar door allerlei deskundigen al uitgebreid over wordt gedebatteerd, ga ik mij beperken tot relaties.

Vroeger ging je trouwen met je eerste vriendje, of de familie zag om verschillende redenen een goede verbintenis. Als je uit een katholiek milieu kwam, bracht de pastoor een bezoekje om te vertellen dat je niet te lang moest wachten met het krijgen van kinderen. Bij diezelfde pastoor ging je te biecht over je misstappen, maar het advies was vrijwel altijd hetzelfde: 3 weesgegroetjes, een Onze Vader en het niet meer doen. Scheiden was uit den boze.De nieuwe gezinnen ontstonden vaak op een natuurlijke wijze. De weduwnaar trouwde met de huishoudster. Zijn kinderen hadden immers een nieuwe moeder nodig. De weduwe trouwde met de vrijgezelle broer van haar overleden man. Liefde, ach, dat was toch vergankelijk. Misschien een beetje een karikatuur, maar dat is de vrijheid van de schrijfster.

Gemeenschapszin
Het mooie van die tijd was dat er een uitgebreide gemeenschapszin bestond. De kans dat iemand maandenlang dood in de woning lag, was vrijwel afwezig. De pastoor of dominee was een vertrouwenspersoon bij wie je je hart kon en durfde te luchten. Als ik dan mijn blik richt op de tegenwoordige tijd, dan schrik ik weleens. In onze moderne samenleving zijn we steeds meer behoeftig. We willen meer, ook liefde. We willen liefde ontvangen, maar niet geven. Hierbij gaan we voorbij aan de kunst van het liefhebben: liefde geven. Er is veel meer keuzevrijheid. Je zit niet vast aan je eerste relatie, aan wel of niet trouwen. Anticonceptie geeft mogelijkheden, maar ook nieuwe beperkingen. Een baan is niet meer voor het leven.

Vertrouwenspersonen
Mede door social media en de vloggers hoef je de zetel niet meer uit om het idee te hebben dat je van alles op de hoogte bent. Het einde van de wereld is bereikbaar. Maar dicht bij huis zit het onbekende, het verweesde… Relaties lijken op wegwerpartikelen. Hoezo moeite doen om de relatie te behouden? Dat kost toch te veel tijd, en met wie hierover sparren? De rol van een pastoor, dominee, schooldirecteur of burgemeester als vertrouwenspersoon is sterk afgenomen. Hun rol als natuurlijke bemiddelaar is daardoor verwaterd. In het ontstane vacuüm wordt te vaak gekozen voor strijd. Het woord ‘vechtscheiding’ komt dagelijks voorbij. Het eigen gelijk willen halen gaat voorbij aan alles wat er was en is. En dat terwijl er zoveel nieuwe mogelijkheden zijn om niet die strijd te voeren, maar onder begeleiding te zoeken naar de overeenkomsten.

Is het dan nu zoveel slechter? Welnee, als we onszelf maar de kans geven om van de kleine dingen te genieten, ervoor te zorgen dat we weten wie onze buren zijn, ons niet laten leiden door de media. Maar bovenal durven lief te hebben. Durf meer te geven dan te nemen.

Als ik dan mijmer over later, dan hoop ik dat mijn kinderen nog steeds de vrijheid ervaren om hun leven te leiden zoals zij dat willen. Dat als zij blijven wonen in de stad, zij hun buren, straatgenoten kennen, zich betrokken voelen bij hun gemeenschap en het heel natuurlijk vinden om liefde te geven. In mijn vakgebied hoop ik dat mediators een natuurlijke plaats hebben gekregen in de gemeenschap, dat zij uitgebreid gebruikt worden om geschillen te bepraten, te belichten. Op alle gebieden: scheiding, werk, familie of met je buren een neutraal persoon kan veel verschil maken.
Dat ‘strijd’ in de breedste zin van het woord nog amper voorkomt, de sportieve strijd daargelaten. Tenslotte willen we blijven genieten van een goede wedstrijd.

Ja, een mens mag zo zijn dromen hebben, niet?