Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Waar ken ik jou alweer van?
    Rate this post

    Ken je dat? Je komt iemand tegen en weet dat je diegene kent. Je weet alleen niet meer waarvan. Soms bedenk je je later alsnog wie het was. ‘O ja’-moment! En soms kom je er nooit achter. ­Irritant! De winter doet er vaak nog een schepje bovenop, omdat mensen vaak deels verborgen zijn achter sjaals en mutsen. Het overkomt mij regelmatig, omdat ik nogal slecht ben in het onthouden van gezichten en namen. En dat vind ik niet netjes van mezelf, omdat ik van mening ben dat mensen en namen belangrijk zijn.

    Een paar jaar geleden stond er een mevrouw in het gangetje van de supermarkt waar ik moest zijn. Ze was gemiddeld qua lengte en breedte, had roodachtig haar (ik zag tenminste iets roods uitsteken onder haar muts) en droeg een dikke, witte wollen sjaal. Dat was ongeveer alles wat ik van haar zag. Ze had alleen maar een mandje bij zich, vastgeklemd aan de binnenkant van haar elleboog. Ikzelf reed met een karretje, met voorin mijn jongste zoon.

    De mevrouw stapte glimlachend opzij om mij erlangs te laten. Dacht ik. Want op dat moment begon ze tegen mij te praten: ‘Hee, wat leuk! Je hebt er nog een kindje bij. Dat wist ik helemaal niet joh.’ In verwarring bleef ik staan. Het enige dat ik kon bedenken was dat deze mevrouw toch echt de verkeerde persoon voor zich had. Ik glimlachte vriendelijk terug en wilde net vragen waar we elkaar van kenden, toen ze vroeg: ‘Hoe is het nu met Daniël? En met Luka?’ In mijn hoofd was het vanaf toen complete chaos. Allerlei vragen buitelden over en door elkaar heen.

    Wie is die mevrouw? Als ze de namen van mijn oudste kinderen kent, moet ik haar dus wel goed kennen. Maar mijn jongste kent ze niet. Dus mijn excuus is dat ik haar in ieder geval een aantal maanden niet heb gezien. Wat te doen om nu niet iemand tot op het bot te beledigen door te zeggen dat ik niet weet wie ze is?

    Mijn mond stond nog open om te vragen wie ze was, maar ik vond dat ik dat niet meer kon maken nu ze de namen van mijn kinderen had genoemd. Deze mevrouw moest ik kennen; dat kon niet anders.

    ‘Ja, het gaat goed met ze. Lekker op school en zo. Niks te klagen. En hoe is het nu met jou dan?’

    Oké, goede zet Marije. Nu gaat ze iets over zichzelf ­vertellen en kom je er zeker achter wie ze is!

    ‘Goed, maar de kids hebben wel een knauw gekregen van de scheiding. Ik ben teruggegaan naar Nederland met ze, maar Ernst is in Zimbabwe gebleven.’

    Scheiding, Zimbabwe… Best wel goede aanknopingspunten, maar nog steeds geen idee! Ik ken ook niemand die Ernst heet.

    ‘Dat is voor Romy en Jelle natuurlijk best heftig geweest allemaal.’

    Romy, Jelle… Nee, ik weet het niet. Help! Hoe red ik me hieruit? Ik kan nu al helemaal niet meer zeggen dat ik niet weet wie ze is!

    ‘Nou, dat kan ik me voorstellen. Heftig joh voor jullie! Maar dan is het wel fijn dat ze weer in hun vertrouwde omgeving zijn, toch?’

    ‘Ja. Dat is waar. Het komt ook wel goed hoor.’

    We spraken nog een paar minuten door en ik heb écht ontzettend mijn best gedaan om mijn geheugen op te schudden. Uiteindelijk namen we afscheid en volgens mij had ze geen idee, dat ik geen idee had.

    Met de winter in het vooruitzicht heb ik daarom een manier bedacht om met dit soort ‘waar ken ik jou ook alweer van’-momenten om te gaan. Ik ga mensen recht in de ogen aankijken. Lach heel open en vriendelijk naar iedereen. En ik ga studeren op het zinnetje ‘Ik herken je gezicht, maar waar kennen we elkaar ook alweer van?’ Zodat die er gelijk soepeltjes uit komt in de allereerste minuut. En voor het geval dat het toch nog een keer misgaat, oefen ik ook alvast op de quasi-geïnteresseerde zin ‘Leuk joh. Dat we elkaar weer eens tegenkomen. Weet jij nog wanneer wij elkaar voor het eerst zagen?’ Want namen en gezichten mag je niet vergeten, maar je eerste ontmoeting toch wel?

    – Marije

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply