Leo Jansen (41) van Personal Ink: ‘Ik ben een nakomertje, er zit twintig jaar leeftijdsverschil tussen mij en mijn broer. Als kind wilde ik altijd graag chirurg worden. Op de basisschool zeiden de leraren tegen mij: ‘Geneeskunde? Dat is te hoog gegrepen voor jou. Dat kun jij helemaal niet.’ Mijn moeder kon mij helaas niet helpen of sturen, en mijn vader is overleden toen ik negen maanden oud was. Toen ben ik naar de detailhandelschool gegaan. Best leuk, maar niet wat ik écht wilde. Daarna kwam ik in de puberteit, en dan word je dwars. Je kent het wel: je gooit je kop overal tegenin.’

‘De jaren erna heb ik van alles gedaan. Ik heb zelfs nog kort geprobeerd om in de zorg aan de slag te kunnen, maar de opleiding tot chirurg was helaas te lang voor mij. Toen ben ik mijn eigen tattooshop begonnen: Personal Ink. Maar de zorg bleef altijd kriebelen. Ik kwam ook veel in aanraking met ziekenhuizen en zorgverleners. Mijn stiefzoon heeft een spierziekte en mijn moeder werd begin dit jaar getroffen door borstkanker. Elke keer wanneer ik in een ziekenhuis rondliep en de verzorgers zag, dacht ik: ‘Dat lijkt me zo leuk, dat wil ik ook.’ Daarnaast dacht ik: ‘Als ik het wil, moet ik het nu doen, en niet over 30 jaar.’

‘Uiteindelijk kreeg ik een tip om de 21+ toets te maken. Dit is een toets voor mensen die 21 jaar en ouder zijn, en zonder relevante vooropleiding willen starten met een HBO-opleiding. Deze heb ik gedaan, en glansrijk behaald voor HBO-Verpleegkunde. Ik ga nu een werk- en leer­traject volgen bij een kleinschalige zorginstelling. Het traject duurt 4 jaar en uiteindelijk wil ik mij gaan specialiseren in de spoedeisende hulp, ambulanceverpleegkundige of operatieassistent.’

‘Ik heb geen spijt van wat ik tot nu toe heb gedaan. Wat ik nu ga doen is het begin van een nieuw hoofdstuk. Veel mensen staan achter mijn keuze, maar er zijn ook zeker mensen in mijn omgeving die het niet begrijpen. Ik ben voor een beetje risico nemen, dan heb je het gevoel dat je leeft. En daarnaast vind ik, als je iets wil, dan moet je er gewoon voor gaan, en het niet alleen bij zeggen houden.’