Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • Het was vijf voor twaalf…
    Rate this post

    Vroeger, als ik een lelijk gezicht trok, zei mijn moeder altijd tegen mij: Als de klok twaalf uur slaat, blijft je gezicht zo staan, dus kijk maar uit!’ Toen moest ik erom lachen en geloofde ik er niets van, maar later kreeg het in mijn tatoeage toch betekenis en stond het ineens symbool voor dat alles­bepalende moment in mijn leven..

    Ik ben als kind opgegroeid in een gezin zonder vader. Thuis hadden we weinig respect voor elkaar: er werd geregeld gescholden en geschreeuwd. Dat heeft mij gevormd en maakte dat ik andere kinderen graag treiterde en echt de pestkop was op school. Eigenlijk voelde ik mij juist onzeker en vertoonde ik dit gedrag, zodat anderen niet mijn ware zelf konden zien.

    Eenmaal op de middelbare school kreeg ik steeds meer problemen: ik kon niet meer de pestkop zijn, want anderen lieten zich niet meer door mij intimideren. De ‘grote school’ slokte me als het ware op en ik veranderde in een stil muisje dat graag onopvallend achterin de klas zat. Ik had één vriendin bij wie ik wel wat meer open durfde te zijn, maar met toenadering van andere klasgenoten kon ik niet goed omgaan: ik snouwde snel en interpreteerde alles negatief.

    In mijn derde jaar kwam mijn moeder plotseling te overlijden. Deze gebeurtenis heeft mijn leven in perspectief geplaatst. Toen heb ik de tattoo laten zetten bij Rock-Star Tattoo. Rechts op het gezicht zie je het on­gelukkige meisje met een zwarte sluier, want niemand zag de ‘echte ik’. De linkerkant van het gezicht staat voor de vrouw die ik nu ben: de sluier is weg, maar het gezicht blijft toch getekend. Ik heb gekozen voor zwart, omdat dit mijn littekens weerspiegelt, maar ook voor sierlijke lijnen en opgemaakte ogen, omdat ik nu zowel aan mijn innerlijk als aan mijn uiterlijk aandacht besteed. De klok staat symbool voor de relatie met mijn moeder, die eigenlijk allesbepalend voor mij is gebleken. De wijzers staan op vijf voor twaalf. Hiermee wil ik duidelijk maken dat het op de middelbare school voor mij noodzakelijk werd om te veranderen: mijn moeder overleed en deze gebeurtenis heeft mij laten inzien dat het zo niet verder kon. Mijn gezicht had als het ware al die jaren lelijk gestaan. Het voelde alsof ik er nú iets aan moest doen, anders zou het voor altijd zo blijven staan.

    De klok smelt langzaam weg en op de kin staat een bloem. Het is alsof de duisternis uit mijn leven wegtrekt. De zon komt op en ik heb het uitzicht voor mezelf aangezet. Ik ben die bloem, die langzaam groeit door de zon. Diezelfde zon smelt ondertussen de klok van het verleden: de klok die staat voor de invloed van mijn moeder en voor mijn angst dat ik nooit veranderen zou.

    Nu ik mijn verleden op mijn arm bij me draag, verdwijnt het meer en meer uit mijn hart. Toen ik geen tattoo had, voelde het alsof ik over het verleden moest blijven nadenken, omdat het een deel van mij is. Nu kan ik het loslaten: op mijn arm neem ik het altijd mee. In mijn hart is nu weer ruimte gekomen: voor vriendschap, voor aanvaarding, voor het genieten van de mooie dingen die het leven mij te bieden heeft. Mijn vriend heeft mij op 1 januari ten huwelijk gevraagd en ik heb volmondig ‘ja!’ gezegd!’
    – Els, 39, Spijkenisse –

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply