Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • We zoeken met de patiënt een stukje ‘levenskunst’
    Rate this post

    Wordt alles ooit weer zoals het was? Die vraag houdt veel mensen bezig als ze van hun dokter een ongunstige uitslag hebben gekregen. Bijvoorbeeld het nieuws dat er sprake is van kanker, of hartfalen, of nierfalen.

    In het Albert Schweitzer ziekenhuis werken diverse ­hulpverleners die patiënten helpen om te gaan met de niet-medische gevolgen van de ziekte. Eén van hen is Anja van Giels, en zij vervult deze functie op de dialyseafdeling. Hier komen patiënten bij wie de nieren definitief niet meer goed werken. Het dialyseapparaat neemt de nierfunctie deels over. Dat is ingrijpend. Van Giels: ­’Samen met mijn collega help ik onze patiënten onder meer met het inpassen van de dialyse in het leven, bijvoorbeeld in combinatie met het werk of vakantie. Het ziek zijn voelt aan als rouw: je moet afscheid nemen van wat zo vanzelfsprekend was. Veel patiënten hebben er moeite mee dat ze dingen niet meer kunnen, zoals deelnemen aan activiteiten van de kinderen. Maar het kan ook gaan over praktische zaken, zoals het goed begrijpen van zorg­facturen en het aanvragen van voorzieningen.’

    Gemakkelijk aanspreekbaar
    Geen twee patiënten zijn hetzelfde in de omgang met hun ziekte. De medisch maatschappelijk werker probeert hen, hun karakter en hun veerkracht te leren kennen. ‘Wij zijn zichtbaar op de afdeling en daardoor gemakkelijk aanspreekbaar, zodat we vroegtijdig op problemen kunnen inspelen’, vertelt Van Giels. ‘We zoeken met de patiënt een stukje ‘levenskunst’: het vermogen om te kijken naar wat je nog wél kan. Dat is deels een talent, en soms hebben mensen er al ervaring mee en het lukt beter als de omgeving meehelpt. Daarom zijn wij hier. Nierfalen is zó bepalend voor je hele leven.’

    Slechtnieuwsgesprek
    Onzekerheid, vervreemding. De angst dat jouw leven zoals je dat kende, voorbij is. Ook Martie Ottens heeft het al vele malen gezien. Zij werkt als geestelijk verzorger eveneens in het Albert Schweitzer ziekenhuis. Ze komt vaak bij patiënten na een slechte diagnose, maar ook wanneer ‘levensvragen’ en ‘levenseindevragen’ opduiken. ‘Een slechtnieuwsgesprek is vaak te ‘groot’ om in één keer te kunnen beseffen’, weet Ottens. ‘Het normale leven lijkt ‘kapot’ en op een bepaalde manier is dat misschien ook zo. De eerste fase is er een van ontreddering.’

    Het verhaal ordenen
    Eigenlijk moet je meteen beginnen met praten, adviseert ze. ‘Je kan je verhaal vertellen aan mensen in je omgeving. Maar zij hebben vaak hun eigen angst en eigen verdriet, misschien ook om jouw ziekte. Een professional daarentegen heeft geleerd om de patiënt te helpen zijn of haar verhaal zelf te ordenen. Wij pikken de rode draad eruit. En we horen ook wat er niet wordt gezegd en wat kan duiden op onverwerkte emoties. Ook die komen van pas om weer zingeving te vinden.’

    Ottens: ‘Praten is hard werken, maar levert vaak meteen ruimte op. Ruimte om toch weer mogelijkheden te zien. Daarom zeggen wij altijd: praat! Je kan een skippybal onder water proberen te houden, maar dat is bijna niet te doen. Laat los, dan ben je ‘m daarna kwijt.’

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply