Een jaar geleden kreeg zij te horen dat ze kanker had. Er volgden onderzoeken, gesprekken en chemokuren waar ze flink ziek van was. Sinds de diagnose leeft ze op de automatische piloot, vertelt ze bij het intakegesprek. Nu is ze genezen verklaard, maar ze weet niet hoe ze verder moet. Ze vindt zich een aansteller, want ze leeft toch nog? Maar haar hoofd is druk, ze komt niet tot rust en haar lichaam voelt als een tijdbom waarvan ze niet weet wanneer die ontploft.

De tweede keer dat ze komt, werken we op de behandeltafel. Als ik haar aanraak, begint ze pas te voelen hoe bang ze is geweest. Hoe bang ze nog steeds is. Haar lichaam schokt, de tranen komen. Ze geeft woorden aan haar angst voor ‘dat’ lijf, de angst haar kinderen niet te zien opgroeien.

In haar traject gaat het vooral om het weer in beweging krijgen van de vastzittende emoties, zodat er weer rust en ruimte komt, en het herstel van vertrouwen in haar lichaam. Na het aanraken voelt ze dat ze meer in haar lijf zit en haar hoofd rustiger is. Het vertrouwen in haar lichaam groeit stukje bij beetje. We zijn er nog niet, maar ze weet weer hoe rust voelt en kan ook weer genieten van mooie momenten.

Met dank aan mijn cliënte voor het mogen plaatsen van haar verhaal.