Ze klapt dubbel terwijl ze de grote stok stevig vastklemt in haar handen. Fysieke pijn laat zich voelen in dit mentale proces. Haar middenrif verstrakt en laat haar voelen dat ze een onder- en een bovenkant heeft; dat die twee delen niet in verbinding zijn, en dat zorgt voor verwarring en onzekerheid. Luister je nou naar je intuïtie of ratio?

Gedurende de opstelling vallen dingen letterlijk en figuurlijk op hun plek. Het feit dat je uit liefde voor anderen zorgt is natuurlijk prachtig! Alleen als die ander een ouder is, of ouders zijn, gebeurt er iets geks. Dat geks is een ‘verstrikking’. De verstrikking maakt het leven zwaarder dan nodig. In deze opstelling representeert de tak de verstrikking.

In een systemische context gaan we uit van een aantal wetmatigheden. Niet om iets vast te zetten en al helemaal niet om er een oordeel over te hebben. Wél om een dynamiek die niet helpend is bloot te leggen en de mogelijkheid te hebben om iets anders te kiezen. In dit geval is de wetmatigheid ‘ouders zorgen voor hun kinderen en niet andersom’ (parentificatie). De groten zorgen voor de kleinen.

Ook zij zorgt voor haar ouders. Het is natuurlijk helemaal niet erg als dat een keer gebeurt of dat je een boodschapje of iets dergelijks doet. Maar, en nu komt het: als het een patroon is geworden dat zij emotioneel voor haar ouders zorgt, dan gaat dat pijn doen. Mentaal en uiteindelijk ook fysiek.

Zachtjes draait ze zich om en ze legt de tak op een plek achter haar. Eerst blijft ze half gedraaid richting de tak staan en ook dat doet pijn. Op mijn uitnodiging draait ze een slagje verder en op dat moment wordt de zon voelbaar, de wind die door haar haren strijkt, de vogels die hun concert laten horen. Die piepkleine draai brengt haar helemaal in het ‘nu’. Ze staat rechtop, haar gezicht ontspannen. Als we vervolgens haar tweelingzusje, dat niet meer in leven is, in de opstelling uitnodigen, breekt er zelfs een glimlach door en zegt ze zachtjes ‘Ik ben niet alleen’. Ze staat. Haar hoofd, hart en buik in lijn en verbonden en prachtig vrouwelijk.

Als we weglopen, ziet ze twee bomen als metafoor voor haar en haar zusje. Ze is niet alleen.

Licht en ontspannen lopen we terug. In het bos ligt een grote veer van een buizerd. Ik geef hem aan haar en daarmee is de cirkel rond.

Weer ruimte in je hoofd
Je zit niet lekker in je vel. Iets zit je dwars om gelukkig te zijn of je bent op de een of andere manier vastgelopen in je leven. Dit kan te maken hebben met een bepaalde negatieve gebeurtenis die je ooit hebt meegemaakt en die nu nog steeds van invloed is op je leven nu, of je valt steeds terug in ongewenste bepaalde patronen waarvan het je maar niet lukt om die te doorbreken. In zulke gevallen kan het helpen om een coach in te schakelen die je inzichten geeft en je handvatten geeft om je leven opnieuw vorm te geven.
Jawi Bakker van de praktijk Light your Life werkt als coach altijd buiten in de natuur; het liefste in het bos. De natuur biedt allerlei voordelen. Zo is het gemakkelijker om in een buitensetting gesprekken te voeren met iemand die naast je loopt dan in een klinische praktijkruimte met de coach tegenover je. Het actief aanraken en vasthouden van elementen uit de natuur, zoals takken, maakt dat je zintuigen geprikkeld worden en je minder geleid wordt door je gedachten. Bovendien kunnen deze elementen dienen als metaforen voor jouw situatie. En doordat je letterlijk in beweging komt in de natuur, gaat het je beter lukken om te ontspannen en krijg je weer ruimte in je hoofd!