Jouw regio: ,
Wijzig regio
Jouw regio: nog niet opgegeven
Wijzig regio
Rate this post
  • ‘Zeg, heb je het al gehoord…’
    Rate this post

    Een verjaardag. Tante wordt 70 jaar. Broers en zussen met aanhang zitten aan een tafel. Na de gebruikelijke uitwisseling van wetenswaardigheden en nieuwtjes uit de gezinnen komt het niet te vermijden onderwerp: ‘Zeg, weet je wie ziek is?’ En dan volgt een opsomming van kwalen die ­iemand getroffen hebben. Daarop volgt de volgende spreker die ook nog wel wat op dit gebied te melden heeft.

    Woonzorgcentrum, zondagmiddag. Diverse mensen zitten aan tafel. De meeste gesprekken gaan over de kwaaltjes waar de spreker aan lijdt. En de behandelingen met de ­nodige medicatie. De doktoren van nu worden niet gespaard en de algehele gezondheidszorg is ook niet meer wat die geweest is. ‘Vroeger was het toch echt vaak allemaal beter…’ Bij de uitgang hoor ik twee mensen tegen elkaar zeggen: ‘Zo, we kunnen weer gaan. Gelukkig! Dat gezeur over al die ziektes… Jammer van onze zondagmiddag.’ En terwijl ik in de gang loop, hoor een ik oude dame tegen de verpleging zeggen dat het zo jammer is dat de kinderen maar zo’n korte tijd blijven. En dat terwijl ze nog lang niet uitgepraat was.

    De veelgehoorde ‘klacht’ van jonge(re) mensen is dat oude(re) mensen vaak alleen maar over ziektes kunnen praten. Kleinkinderen vinden het vaak saai om naar opa en oma te gaan omdat er altijd over ziektes en kwaaltjes gepraat wordt. Vaak is het ook nog zo dat als iemand een kwaal heeft, er altijd wel mensen zijn die hetzelfde ­hebben maar dan nog veel erger. Of vaker. Of met nog meer ­medicijnen moeten leven.

    Het plezier om bij iemand op bezoek te gaan, zet zich langzaam om in een verplichting. Hoe komt het toch dat we zo geneigd zijn om over ziektes te praten? Is dat omdat we bang zijn om zelf ziek te worden? Of is het dat we zo kunnen zien dat er altijd mensen zijn die het slechter hebben? Of is het omdat er anders weinig tot geen gespreksonderwerpen meer zijn nadat het nieuws, de politiek en het weer aan bod zijn geweest? En waarom willen we dat zo graag met iedereen delen? Ook met mensen die hier helemaal geen zin in hebben?

    Ik hoor mensen dan ook regelmatig zeggen: ‘Ik hoop niet dat, als ik oud word, ik ook alleen nog maar over kwalen praat.’ Helaas denk ik toch dat we er niet aan ontkomen. Omdat we allemaal een beetje aandacht willen. Of gespreksstof. En hoe moet je dat voorkomen?

    De oplossing kwam van de partner van mijn moeder. Hij, bijna 80, zit bij een ‘oudebuurmannenclub’. Eens in de maand komen ze bij elkaar. En dan wordt er een zand­loper op tafel gezet. 15 minuten loopt het zand. En je raadt het al: tijdens deze 15 minuten mag iedereen zijn zegje doen over kwaaltjes, pijntjes, doktoren, ­medicijnen en ander ongemak. En als het zand op is, wordt er over alles gesproken wat maar kan. En vooral veel lol gemaakt. En over vroeger gesproken. Met een hapje en drankje. Op een positieve manier.

    Kom op allemaal! Laten we afspreken dat ook wij een zandloper in onze gedachten houden. En af en toe eens elkaar vertellen wat er dwars zit aan kwalen of ziektes. Maar dan: kop in de wind, doorgaan. Genieten en mooie verhalen vertellen. Lachen, soms huilen, aandacht voor de ander. Blijf een gesprekspartner waar men graag naar luistert. En zich bij thuisvoelt. Dat houdt het leven mooi. Want het leven kan een feest zijn, maar je moet zelf de ­ballonnen opblazen.

    Ik wens je veel succes. En mocht je mij ooit spreken en ik begin over ziektes: laat me dan nog even dit artikel zien. Zonder woorden. Dan weet ik gelijk wat je bedoelt…

    – Birgit Boer

    Leave a reply →

Reageer op dit artikel

Cancel reply